Daar ging ik dan...zacht uitgedrukt lichtelijk emotioneel door de douane heen. Mijn ogen waren zo rood van het huilen dat Meneer de Douane wel twee keer goed moest kijken of ik echt wel Nanda van Aalst was. Maar eenmaal uit zicht kreeg ik alles weer onder controle.

De vlucht verliep prima. Ik had een ontzettend aardige Zuid-Afrikaanse meneer naast mij zitten die maar direct besloot om zijn GPS voor een half jaar aan mij uit te lenen. Hatsiekiedee....geen geklunkel met kaarten op zijn kop houden deze maanden voor mij. Wel heel veel geklungel met autorijden, maar daar kom ik later op terug.

Jeroen van 4exchange stond te wachten bij de luchthaven om mij naar het huis te brengen. En daar was dus mijn eerste blik op Kaapstad! En wat was het.....donker! Ja sorry ik kan er niets anders van maken, maar ik heb geen bal gezien. Zelfs de Tafelberg niet, die toch behoorlijk groot is. Mijn eerste stappen in het huis waren ook erg vreemd. Ik voelde een mengeling van blijdschap, verdriet en angst. De gedachte bij die eerste stappen dat je hier een half jaar gaat verblijven is ontzettend raar. Maar na een nachtje slapen overheerste de volgende morgen toch vooral het gevoel van blijdschap en trots. Toen ik wakker werd sloop ik zachtjes naar de woonkamer toe en wat ik daar zag overtreft geen enkel ander beeld. Vanachter mijn raam keek ik vol tegen de Tafelberg aan en onder mij bevond zich een mengeling van gekleurde huisjes in alle soorten, maten en stijlen. Ja mensen, dit is heel wat anders dan tegen een weiland met koeien aankijken. Het gevoel: WAUW ik ben echt in Kaapstad en SJEES wat ben ik trots op mijzelf dat ik hier sta golfde door mij heen...en wederom kreeg ik tranen in mijn ogen. Die dag ging dat gevoel ook niet meer weg. Met de 2 meiden waarmee ik tegelijk aan was gekomen ben ik die dag op stap geweest naar Waterfront. Wederom ontzettend onwerkelijk en vooral schitterend. Veel gekleurde huisjes in Victoriaanse stijl, een prachtige haven, zeeleeuwen die speels rondzwemmen in het water, zuid-afrikaanse muziek op iedere hoek van de straat en alsmaar die prachtige Tafelberg op de achtergrond. Kortom, een top dag die werd afgesloten met een lekker hapje eten in het restaurant Social Vista Club.

Was het gisteren vooral pieken, vandaag was het helaas veel dalen. Waarom? De auto werd vandaag afgeleverd. Zowel Jannie als ik ontvingen vandaag ons stalen witte ros dat de naam Chicod raagt en ons 5 maanden lang door Kaapstad en omgeving moet brengen. En voordat ik begin zal ik even een paar dingen duidelijk stellen: Kaapstad is voornamelijk heuvelgebied en dan niet die flauwe heuveltjes in Nederland...nee hier is het gewoon zo steil dat je er van achterover slaat. Daarnaast heeft men hier de gewoonte om links en hard te rijden. Oja en er zit geen stuurbekrachtiging op de Chico. Dat even duidelijk gemaakt te hebben zal ik nu verder gaan met mijn verhaal. De auto was er. Jannie ging als eerste een blokje omrijden. Hier kwam vooral overmatig gassen en veel rook bij kijken. Bij het inparkeren werd er vervolgens keihard tegen een elektriciteitskastje aangeramd. Gelukkig zat er precies in die hoek al schade...en een beetje extra schade zal het verhuurbedrijf vast niet opmerken hopen wij. Met trillende benen en veel gevloek stapte zij uit. Daarna was het mijn beurt om met mijn auto een blokje om te gaan. Marlijn was zo dapper om aan te bieden even mee te gaan. Het optrekken ging vrij aardig. Ik draaide een smalle zijstraat in...een tegenligger...iets meer naar links....marlijn roept: naar rechts...ik denk: huh ik moet toch links rijden en KNAL...daar ging mijn zijspiegel. Iets te dicht naar de kant gereden. Juist jullie lezen het goed, ik heb in die eerste 50 meter het al voor elkaar gekregen om mijn spiegel eraf te rijden. Ik was er dus ook gelijk klaar mee. Ik parkeerde de auto weer terug op de helling voor ons huis (ook heel fijn om te doen). En ik stapte vervolgens eveneens al vloekend en trillend uit. Hierna hebben we even met z'n 3en staan vloeken en trillen en geschreeuwd dat het absoluut hel is om hier te rijden en dat we het niet meer leuk vinden. Ik heb gelijk het verhuurbedrijf opgebeld en mijn ongelukje opgebiecht. Ze deden er niet zo moeilijk over aangezien het gelukkig alleen het glas is wat uit mijn spiegel is gevallen. Ik was wel de eerste die het voor elkaar kreeg om dit bij een nieuwere auto te laten gebeuren...tjonge ik voel mij vereerd.

Na het fiasco met de auto's hebben we besloten om deze voor vandaag lekker voor de deur te laten staan. We namen een taxi om op zoek te gaan naar wat extra linnengoed bij een zogeheten Mister Price Home winkel. En daar kwam het tweede dieptepunt. We werden door de taxi bij een winkelcentrum afgezet waar een Mister Price Home zou zitten. Er zat geen Mister Price Home, maar er zaten, liepen en stonden wel heeeuuuul veel donkere mensen en het zag er wat meer verpauperd uit dan wij gewend waren. Nu zal je misschien denken: ja duh je zit in Afrika. Maar het deel waarin mijn huis staat en het deel van Waterfront is overwegend blank en zeer luxe. In het gebied waar wij vanmiddag waren, waren wij de enige blanken. Toch een wat beangstigend gevoel. We kwamen er later ook achter dat deze wijk vlak bij het station ligt en dat is nou net het gebied waar je beter niet kan komen. We hebben vanuit een rustige hoek in het winkelcentrum opnieuw een taxi gebeld en hebben toen daar staan wachten. Achteraf gezien was ons gevoel wat overdreven, want niemand heeft ook maar op of om gekeken naar ons. Maar als je van een luxe witte wijk ineens in zoiets gedropt wordt is het toch even schrikken.

Uitgeput van alle rare belevenissen van vandaag kwamen we thuis. Met een warm kopje thee in de hand zijn we weer een beetje bijgekomen. Morgen ga ik toch weer opnieuw een poging tot rijden doen. Dit keer naar Camps Bay wat een rustige kustweg schijnt te zijn. Ik moet gewoon gaan rijden, want anders word ik veels te bang. Ik weet dat ik in Nederland wel fatsoenlijk een auto kan besturen dus het moet hier gewoon ook lukken. Ik hoop alleen dat ik morgen geen spoor van losvliegende zijspiegels achter zal laten.

Nu nog wat laatste dingetjes die ik in mijn verhaal niet kwijt kon:

• - Het huis: koud en kaal, maar wel met een fantastisch uitzicht en op een gunstige locatie. Heuvel naar beneden zit een grote supermarkt. Heuvel op met die zware boodschappen is iets minder, daar komt de Dikkie Dik met astma weer om de hoek kijken. Mijn kamer heb ik trouwens opgevrolijkt met alle lieve kaarten, brieven en leuke foto's die ik heb gekregen!
• - Druk knoppie, wag tot auto staan, stap vinnig door. Geweldig dat Zuid-Afrikaans...dit staat bij alle stoplichten en ik schiet er iedere keer door in de lach.
• - Personeel in winkels en supermarkten is overwegend donker. Dit geeft heel erg het gevoel alsof alle donkere mensen keihard werken en alle blanken maar wat rondlummelen. Bovendien hebben ze hier in een simpel restaurantje wel 30 man aan personeel rondlopen, waarvan meer dan de helft wat relaxt rondhangt en niks uitvoert (zij lummelen dus eigenlijk ook)
• - Ik weet nog steeds niet zo goed hoe ik hier met de mensen om moet gaan. Ik draag constant een schuldgevoel bij me omdat ik blank ben. Dat klinkt heel bizar, maar de blanken hebben hier natuurlijk geen prettige geschiedenis achtergelaten. Ik doe nu zo aardig en zoet tegen iedereen dat het glazuur van je tanden springt. Zo heb ik vanochtend een gezellig gesprek met de schoonmaakster gehad van dit huis, een soort boks-achtige handdruk waar nog net geen 'peace men'aan te pas kwam met de tuinman uitgewisseld. En ik lach bijna naar iedereen die mij passeert en wens iedere winkelmedewerker een prettige dag. Pfff...dat houd ik echt geen half jaar vol.
• - Wist je trouwens al dat Kaapstad 4 miljoen inwoners heeft waarvan er ruim 2 miljoen in de townships wonen. Behoorlijk schokkend vond ik!
• - Er rijden hier minibusjes rond waar je werkelijk een hartverzakking van krijgt. Waarom? Er hangt constant een omroeper uit de deur die keihard schreeuwt waar het busje naar toegaat zodat je desgewenst wel of niet in kan stappen. Als je ze niet aan ziet komen bezorgt zo'n uit het raam hangende brullende man je een goed schrikeffect.

Enfin, bof....dit was het dan voor deze keer. Ik kan niet beloven dat de volgende blog minder lang wordt, maar ik zal mijn best doen. Ik weet hoe vervelend het is om lange lappen tekst door te werken. ;-) Tot snel!

Liefs, Nanda

p.s je moet hier nog internet per MB kopen via je telefoon. Het is dus ontzettend traag en foto's uploaden kost ontzettend veel MB. Maar ik ga mijn best doen...als ik geld te kort kom richt ik wel een fonds op om donateurs te werven. ;-)