Lieve allemaal bij deze heel veel excuses dat ik zo lang niets van mij heb laten horen. Het waren nogal drukke dagen voor mijn vertrek naar Mozambique. Dat ik nu weer vrolijk achter mijn laptop zit is het bewijs dat ik de trip door diep en donker Afrika overleefd heb. Maar voordat ik een blog over mijn reis plaats toch eerst nog even een update van alle gebeurtenissen die voor mijn vertrek plaatsvonden. Ten eerste was daar de verjaardag van mijn baas Craig waar ik een uitnodiging van had ontvangen. Een ontzettend gezellige en leuke avond waar ik veel leuke vrienden van Craig & Damon heb ontmoet waaronder ene Mike die veel weg had van Paul de Leeuw. Een man die werkelijk alles zegt wat in hem opkomt en constant pret oogjes heeft. Zijn openingszin toen ik mij had voorgesteld: Mijn vrouw is ongesteld daarom is ze niet mee, ben jij ook ongesteld Nanda? Toen je die promo monteerde, deed je dat toen naakt, want dat zorgt voor meer creativiteit wist je dat Nanda? Daarnaast is hij drugs counselor geweest om daarna zelf aan drugs verslaafd te raken. Hij maakt films over zeer zware onderwerpen van mensen die psychische problemen hebben en het budget van zijn film bepaalt hij door wat getallen op papiertjes te zetten ze in een ton te gooien en dan te grabbelen en maar zien wat eruit komt. Hij houdt niet van kleine camera's, maar werkt alleen met grote camera's want dat ziet er veel interessanter uit. En hij nam afscheid van me door te vragen of hij aan het velletje onderaan mijn elleboog mocht knijpen, want dat schijnt gevoelloos te zijn. Ik heb nog nooit zo hard om en met iemand kunnen lachen. Geweldig zulk soort excentrieke mensen. Vrijdag was een belangrijke dag voor Kaapstad, want toen vond ‘The Final Draw' van het WK plaats. Niemand minder dan Charlize Theron en David Beckham waren overgevlogen om de loting in het Convention Centre nog wat extra jeu te geven. Voor het klootjesvolk was Long Street de plek waar je moest zijn. De hele straat stond op z'n kop en was propvol met raar uitgedoste mensen. Er stonden grote schermen en luidsprekers verspreid door de straat en overal braken spontaan zangkoortjes en dansgroepjes uit....als er iets is waar Afrikaners goed in zijn dan is het dat wel natuurlijk. Ik had een vrolijke vriend naast mij staan met een Vuvuzela in zijn hand, een grote toeter die het geluid van een olifant produceert als je er in blaast. Je snapt, erg aangenaam. De vrolijke vriend vond het echter nog leuker om de toeter op mijn oor te richten en vervolgens in heel hard gegiechel uit te barsten. Na zo'n drie keer gehoorbeschadiging opgelopen te hebben vond ik het mooi geweest en stopte ik mijn hand voor de toeter waardoor hij bijna stikte in zijn eigen geblaas. Mijn beurt om in heel hard gegiechel uit te barsten. Je ziet, je maakt hier heel snel vrienden

. Het feest in Long Street hebben mijn huisgenoten en ik plus alle andere Nederlandse studenten die in Kaapstad zitten voortgezet in de Fiction Bar waar een heus Hollands Party werd gehouden. Zonder Nederlandse muziek, maar wel met allemaal oranje mensen....ach ja we hebben ons best gedaan. Zaterdag hadden Lisette en ik weinig te doen en besloten we in een gekke bui om naar Kommetiej te gaan om daar kameel te rijden. Gewoon, omdat het kan. We hebben maar liefst 45 minuten op een kameel mogen rond hobbelen door het bos. Niet spectaculair, maar vooral grappig om een keer gedaan te hebben. En toen...brak het weekend echt aan. Een van de raarste, vermoeiendste, maar leukste weekenden die ik tot nu toe gehad heb. En dat allemaal te danken aan vier kite-surfende Westlanders die Kaapstad even op z'n kop kwamen zetten. Met een paar huisgenootjes was ik naar de Cape to Cuba bar vertrokken om daar te wachten op Marianne, Joyce en Marcella die vier studiegenoten van Marianne van het vliegveld gingen halen. Zij hadden even drie weken een break van school genomen om de beste kite-surf plekken in en om Kaapstad op te zoeken. Aangezien de jongens een lange reis achter de rug hadden rekenden wij er op om gewoon even snel een drankje te doen. Om 12 uur stapten er vier zeer brede gasten de bar in met een smile van oor tot oor. De vermoeidheid was ver te bekennen of ze wisten het in ieder geval goed te verbergen. Na een biertje kwam het besluit om naar de Dubliner te gaan. We waren nog geen vijf minuten binnen of het dak ging er compleet af. De meest hilarische dans moves werden uit de trukendoos gehaald. Ik heb de eerste minuten alleen maar verbouwereerd naar de vier rondhupsende jongens kunnen kijken. Daarna heb ik m'n schouders opgehaald, mijn broek nog wat steviger omhoog getrokken en mij vol in het feestgedruis gestort. Het werd nog een lange, lange, lange top avond. Zondagochtend had ik zo veel energie van de vorige avond dat ik al om 09.00 uur naast mijn bed stond te springen. We zouden die dag naar het strand gaan om de kite kunstjes van de jongens te bewonderen. Helaas was de windkracht die dag zo heftig dat zelfs de grootste idioot het niet in z'n hoofd zou halen om naar het strand te gaan...maar wij wel natuurlijk. Met drie volgeladen chico's zijn we helemaal naar muizenberg gereden om er daar achter te komen dat ja inderdaad de wind iets te hard was om relaxed te gaan liggen, tenzij je van pijn houdt...dan is zandstralen de ultieme optie. De vier jongens trokken zich echter niets van al die wind aan, voordat ik met mijn ogen kon knipperen renden ze ineens naakt de oceaan in om daar in de kou vrolijk rond te spartelen en springen. Na hun dip avontuur hielden we het strand maar weer voor gezien. Die avond hebben we de jongens nog even goed geïntroduceerd met Gold Fish in La Med. Wederom echt een top avond en ontzettend gelachen en gefeest. De gevolgen daarvan voelde ik maandagochtend op het werk in alle hevigheid. Om 14.00 heb ik dan ook tegen mijn baas ‘toedeloe I am going home to get some sleep' gezegd. Heerlijk dat zoiets gewoon kan in Zuid-Afrika. Ik had mij helemaal voorbereid op een lekkere lange nacht om goed uit te rusten voor mijn trip naar Mozambique die woensdag zou gaan beginnen. Maar helaas het mocht niet zo zijn. Om 23.00 uur hoorde ik een bekend geblèr en gebrom uit de slaapkamer van huisgenoot Rob komen. Nee hé, het zal toch niet...voorzichtig liep ik naar Rob z'n slaapkamer toe, opende de deur en jawel hoor daar zat de hele groep weer gezellig op het bed van Rob biertjes te drinken en slap te ouwehoeren. Echt ik heb het nog geprobeerd te negeren door weer snel mijn bedje in te duiken en de deken over mijn hoofd te trekken met de mantra 'je moet rust hebben voor je reis, je moet slapen''. Maar het harde gelach en de gezelligheid die de kamer uit kwam stromen was zo verleidelijk. Slaperig en wel ben ik toch bij Rob op bed gekropen en wederom werd het een lange gezellige avond. Dinsdag was dan echt mijn laatste dag op stage. Ik zag er als een berg tegenop, ondanks dat het nog niet het definitieve afscheid was. 's Middags werd ik door Damon & Craig mee uit lunchen genomen en kreeg ik allemaal lieve kaartjes, een boek over en van de Foster Brothers en twee schitterende kussenhoezen als cadeau. Om vijf uur was het dan toch echt over en uit. Lauren was wat eerder terug gekomen van haar werk om gedag te zeggen en mij een goede trip te wensen. Toen ik haar een dikke knuffel gaf kwamen de tranen zowel bij mij als bij haar. Gelukkig waren Damon & Craig op dat moment niet in de buurt. De laatste check of ik alle spullen voor Mozambique bij mij had werd gedaan, alle adviezen knoopte ik goed in mijn oren, nog een laatste knuffel aan Craig & Damon en toen ben ik weg gegaan. Als een zielig hoopje liep ik huilend het pad af naar mijn auto toe. Lauren zei nog iets heel moois tegen mij: 'Saying goodbye to people you love is always hard, the sooner you learn that, the better'. En zo is het maar net!

In mijn volgende blog een update over mijn trip naar Mozambique, dat wordt een lange dus bereid jullie maar voor!