This is it, bye bye Cape Town!!

Een half jaar, het klonk als een eeuwigheid. Maar wat kan een eeuwigheid snel gaan. In mijn eerste week was alles nog zo nieuw en spannend. Hoe ga ik ooit mijn weg en plekje vinden in deze metropool dacht ik toen bij mijzelf? Nu, een half jaar later zigzag ik met gemak in mijn chico van hot naar her, heb ik mijn vaste café en mijn eigen relax plek in de stad ontdekt. Ik ben bekend geworden met het ritme en de gewoontes van de Zuid-Afrikaners. Het is moeilijk om uit te leggen, maar ik kan niets anders dan heel veel van Kaapstad houden. De Tafelberg die altijd als navigatiepunt boven Kaapstad uittorent, de oceaan die iedere dag weer een nieuwe kleur lijkt te hebben, de talloze bergen die je kunt beklimmen met ieder zijn eigen spectaculaire uitzicht en de rainbow nation waardoor het land wordt bevolkt. Allemaal dingen die je maar op een plek ter wereld in deze bijzondere combinatie tegenkomt. Ik ben ontzettend blij dat ik deze stap heb gemaakt en het avontuur aangegaan ben. Nooit had ik verwacht dat dit avontuur zo goed uit zou pakken. Mijn stageplek voelde aan als een warm bad waar je nooit meer uit wilt komen. Het voorbereidende werk vanuit thuis is nooit leuk om te doen, maar wat ik er voor teruggekregen heb is iets wat niemand mij ooit meer afpakt. Het was tot nu toe ‘the best time of my life'. Ondanks de tegenslagen, want ja die zijn er ook zeker geweest. Zoals het constant wisselen van huizen, de inbraak in mijn auto, de zware werkweek , de vlooien in mijn huidige huis, het afscheid van mijn ouders na hun bezoek in Kaapstad en zeer recent....mijn videocamera die gestolen is. Maar dat alles weegt niet op tegen de duizenden leuke en fantastische dingen die alle nare gebeurtenissen doen vergeten. Mijn laatste dagen heb ik mijn best gedaan om alles nog een keer goed in mij op te nemen en dubbel en dwars te genieten. Zo ben ik nog een paar keer Lions Head opgeklommen om daar met een muziekje in mijn oren te genieten van het prachtige uitzicht. Zo helemaal alleen op de top voelde ik mij echt even The Queen of the World. Uiteraard heb ik de laatste dagen ook nog hard aan mijn kleurtje gewerkt. Iedere middag ben ik naar mijn eigen relax plek gereden. Een aantal rotsen bij Landudno Beach waar he-le-maal niemand komt. Terwijl iedereen tegen elkaar aan lag te plakken op het strand, spreidde ik iedere dag mijn handdoekje op een steen om daar van de zon, de rust en de geweldige golven die tegen de rotsen aan beukten te genieten. Moeilijk om zo'n mooie plek achter te moeten laten. En niet alleen dat, maar ook moeilijk om de fantastische mensen die ik hier ontmoet heb achter te moeten laten. Vandaag was mijn officiële afscheid van de Foster Brothers en het was zwaar. Het doet pijn en het is moeilijk om gedag te zeggen tegen mensen waar ik zo'n hechte band mee heb opgebouwd. Van vijf dagen in de week een half jaar lang met elkaar doorgebracht te hebben naar een situatie te gaan waarin ik niet weet wanneer ik hen ooit weer ga zien, is iets waar ik heel veel moeite mee heb. Ik heb mij dan ook nog even als een huilende kleuter stevig aan Craig, Lauren & Damon vastgeklampt. Gelukkig is er tegenwoordig de mail en skype, maar toch....het is niet hetzelfde. Deze laatste dagen ben ik nog een laatste keer naar al mijn favoriete plekken gereden. De laatste keer de kustroute naar werk, de laatste keer Camps Bay, de laatste keer Muizenberg, de laatste keer Waterfront en gisteren voor de laatste keer picknicken op de Tafelberg en genieten van de prachtige zonsondergang. Iedere keer weer stilletjes in mijzelf afscheid nemen van de stad dat inmiddels mijn tweede thuis is geworden. Mijn terugkomst in Nederland zal denk ik heel vreemd zijn. Niet alleen door het grote temperatuursverschil, maar ook door de verandering in mijzelf. De Nanda die op 27 juli 2009 door de douane ging op Schiphol is niet meer helemaal hetzelfde als de Nanda die straks op 17 januari door de douane komt op Schiphol. Damon heeft mij op het hart gedrukt om de tijd te nemen om weer te wennen aan het leven in Nederland. Zuid-Afrika en Nederland is zo'n wereld van verschil dat het waarschijnlijk wel een poos zal duren voordat ik weer een beetje mijn draai heb gevonden. En het gevoel 'ik wil helemaal niet weg uit Zuid-Afrika'' helpt daar natuurlijk ook niet echt bij.

Een van de dingen die ik hier in Kaapstad geleerd heb en die ik hoop mee terug te nemen naar Nederland, is om meer van het leven te genieten. In Nederland wordt het vaste patroon van werken, trouwen en kinderen krijgen gevolgd. Bovendien ploffen de meeste mensen na het werk voor de televisie neer om daar langzaam weg te kwijnen. In Kaapstad wordt er nog echt geleefd en genoten. Is het mooi weer? Dan werken we toch met z'n alle een uurtje minder. De leeftijd 50? Daar doen we hier niet aan, we gedragen en voelen ons twintig untill we die. Televisie? Dat kennen ze hier niet, in plaats daarvan gaat iedereen hardlopen, surfen, een berg beklimmen, wielrennen of gewoon met een glaasje wijn op het strand van de zonsondergang genieten. En zo hoort het ook! Het leven is kort, dus geniet....zeg ik sinds een half jaar altijd maar. Helaas zit mijn tijd in Kaapstad erop. Het leven dat ik hier heb opgebouwd is mij zo goed bevallen dat ik Nederland helemaal niet mis... maar zaterdag is het toch echt voorbij. This is it. Nog een laatste keer: dag lieve huisgenootjes, dag lieve Bob, Glory & Christeve, dag tegen alle leuke vrienden die ik hier heb ontmoet, dag Dubliner bedankt voor alle gekke avonden. En dag Lauren & Damon, Craig & Swati Foster...thank you for making this experience the best one I have ever had. Thanks for all the love and for taking such good care of me. En natuurlijk dag tegen alle trouwe bloglezers. ...super bedankt voor alle leuke en lieve reacties. Het was fijn om gedurende dit halve jaar op deze manier toch nog in contact te staan met het thuisfront.

Voor de laatste keer: Bye bye Cape Town....thanks for all the good memories!

Cheers!

Dingen die ik ga missen:

• - Dat ik hier iedereen z'n sister ben en iedereen hier mijn sister of brother is
• - Het hardop zingen in het openbaar, gewoon omdat het kan en omdat iedereen het
  doet
• - Het spontaan dansen in het openbaar, gewoon omdat het kan en omdat iedereen het
  doet
• - De ‘'druk op knoppie, wag tot verkeer stilstaan, stap vinnig door' bordjes op
  stoplichten.
• - De onverwachts goede feesten in een township
• - Het heerlijk eten in restaurants en bijna geen drol betalen
• - Heerlijke cocktails drinken op Camps Bay en bijna geen drol betalen
• - De mooie zonsondergangen
• - De kustweg die ik iedere dag naar stage reed
• - Het continue uitzicht op de oceaan en de Tafelberg
• - Woensdagavond 1.50 euro filmavonden in de bioscoop
• - Het ‘'fiet-fieuw'' gefluit van huisgenootje Rob wanneer ik mijzelf met een duf hoofd 's
  ochtends naar de badkamer sleep
• - Het ge-hihihi van huisgenoot Lisette dat altijd aanstekelijk werkt. En natuurlijk haar
  goede kookkunsten ;-).
• - De heerlijk eerlijke en nuchtere bekentenissen van huisgenoot Esther
• - De zorgzaamheid van lieve Maaike
• - Het zingen onder de douche van Frederik (ik stond altijd stiekem in de keuken mee te
  luisteren)
• - Het Westlands dialect van huisgenoot Rob: goud, moh, versleten, barre tante, barre
  man, er van spuigen en steken.
• - De kneuterige gezelligheid en het familiegevoel dat we als huisgenoten hebben
  opgebouwd.
• - Mijn big-black African Mama Patricia
• - De terror-bus, die helaas is overleden
• - Onze goudvissen Al & Col...die helaas ook zijn overleden
• - De onderbroekjes en sokken aan de raamkozijnen, omdat er nergens anders plaats
  is
• - De pannenkoeken, condooms en onderbroeken aan het plafond, de lampenkap en in
  de bosjes (omdat dat zo'n ultiem studentenhuis gevoel geeft).
• - De talloze gekke feestavonden
• - Butternut en Amarula (omdat je dat in Nederland toch echt niet hebt)
• - Mooie surfmannen checken op weg naar mijn werk
• - Voor vijf rand je leven wagen in een minibusje

Dingen die ik niet ga missen:

• - De ongelooflijke traagheid van vooral Afrikaans e vrouwen.
• - De chagrijnige en slome caissières.
• - De chaos in het verkeer
• - De parkeerwacht mannetjes die spastische armbewegingen staan te maken met
  waardoor je compleet in de war raakt
• - Het leven in andermans troep
• - De vlooien
• - Het altijd maar voorzichtig moeten zijn (deuren op slot, portemonnee goed
  wegstoppen, geen kostbaarheden in je auto laten liggen)
• - Frederik zijn eigen gemaakte karamel pudding (nee die ga ik idd niet missen)
• - De altijd en eeuwige heuvel die ik met zware boodschappen tassen moest beklimmen
• - De altijd blaffende hondjes van de buren
• - De nieuwe baby van de buren
• - Mijn huisbaas Cheryl...als er iemand naar de maan geschoten mag worden meld ik
  haar bij deze aan.

Foto's

Lieve mensen, mijn batterij van de laptop is leeg....meer foto's volgen later!!

Het Machtig Mooie Mozambique

Stiekem ben ik best trots op mijzelf dat ik deze reis gedaan en overleefd heb. Nu ik weer helemaal schoon ben en een lekker bed heb om op teliggen valt alles wat ik meegemaakt heb achteraf gezien toch nog wel mee. Maar ja, tot die conclusie kom je altijd achteraf...

Op woensdag 15 december vertrok ik samen met Joyce naar Johannesburg. Aangekomen op de luchthaven werden we door de chauffeur van de touroperator met een grote omhelzing ontvangen...want we zijn immers al jaren vrienden zou je bijna denken. De eerste nacht verbleven we in de Drifters Inn, een mooie Bed & Breakfast om vanuit daar de volgende ochtend naar het Krugerpark te vertrekken. Onze bolide was een grote 4-wheel drive truck die alleen voor reizen naar Mozambique gebruikt werd. Een kolossaal, log, groen monster met open ramen dat ons de komende 17 dagen door Kruger, Mozambique en Zululand moest brengen. De groep bestond uit zes Duitsers, drie Belgen en drie Nederlanders waarvan, met uitzondering van Joyce en mij, de minimale leeftijd toch echt boven de 35 lag. Jullie snappen...Joyce en ik moesten even slikken. Gelukkig kwam onze gids Wilco met zijn 25 jaar wat dichter in de buurt van onze leeftijd. Hij had het echter de gehele reis voorzien op een 39-jarige vrouw, en zij zag een toy boy voor de vakantie ook wel zitten. Ander commentaar dan apart, heel apart...zal ik hierover niet geven. Terug naar de reis, om 07.00 uur 's ochtends vertrokken we naar het Busveld Camp in het Balule Game Reserve. Hier hebben we een night game drive gedaan. Heel leuk om met zo'n wagentje in het donker door de bush heen te rijden. Helaas hebben we afgezien van impala's, slang, kameleon een jenet en wat uilen niet veel spectaculairs gezien. Ik had natuurlijk gehoopt op die leeuw die in het midden van de nacht even een springbokje naast je truck oppeuzelt, maar helaas. De volgende ochtend stond ons om 06.00 uur een bushwalk te wachten en ik kan je vertellen met een gemiddelde temperatuur van 29 graden is dat geen pretje. Toch nog wel wat interessante dingen gezien zoals het holletje van de tarantulla, termieten heuvels, zebra's, een shit verhaal over olifantenpoep en ik heb nog een reuze worm met heel veel pootjes over mijn hand heen laten kruipen. Die middag zijn we door gereden naar het Kruger National Park waar we de hele dag game drives hebben gedaan. Het Kruger Park is immens groot en heeft voornamelijk een lage begroeiing, dit maakt het wat gemakkelijker om wild te spotten. We hebben veel olifanten gezien, zebra's, impala's, buffels, giraffen, nijlpaarden en jawel zelfs een leeuw. Die avond hadden we een overnachting in het Kruger Park, de eerste nacht dat we ons tentje moesten opzetten. Als niet zo heel erg ervaren kampeerders waren Joyce en ik niet de vlotste met deze handeling. Terwijl de rest om ons heen al binnen 5 minuten de tent had opgezet inclusief alle spullen die erin moesten, stonden wij nog steeds te klungelen met de stokken. Ach ja, we namen gewoon onze tijd, waarom haasten in die hitte...het Afrikaanse leven zit al veel te veel in ons bloed, alles op z'n gemak. De volgende ochtend werden we om 5 uur gewekt voor een nieuwe dag vol game drives. Aangezien ik niet zo'n ochtend mens ben en er van ons verwacht werd dat we binnen een half uur gegeten, gedoucht en onze tent weer afgebroken hadden...was mijn humeur verre van vrolijk. Op dat moment konden al die beesten mij even gestolen worden en ben ik lekker met een muziekje en mijn ogen dicht in de truck gaan zitten. Wanneer er weer eens heel hard OLIFANT geroepen werd trok ik een oog open om te zien of het de moeite waard was, zo niet dan gingen ze weer lekker dicht. Eerlijk is eerlijk, na tien olifanten heb ik het echt wel gezien. Ze doen namelijk niet veel meer dan een beetje eten, een beetje kijken en een beetje stil staan. Onze mede reisgenoten waren echter zo enthousiast dat ze bij ieder beestje bijna uit de truck stuiterden van enthousiasme, zelfs bij de honderdste verrekte impala. Gelukkig vertrokken we de volgende dag naar Mozambique. Zodra je de grens van Zuid-Afrika naar Mozambique overgaat houdt het asfalt op en wordt de bush alleen maar dikker. Onze reisleider waarschuwde dat we ons vanaf nu voormoesten gaan bereiden op hobbelige wegen en wat takken die hier en daar uit zouden kunnen steken. Nou, met die waarschuwing had hij absoluut niets overdreven. De rest van de dag hobbelden en schokten we uit de stoel, maar dat was nog niet het ergste. Het ergste waren de takken of soms zelfs hele bomen die door de ramen heen naar binnen drongen. We hadden plastic bakken gevonden om als schild te gebruiken en ons te beschermen tegen de scherpe doorns en nare striemen. En eigenlijk was dat ook nog niet het ergste, wat nog erger was waren de beestjes die zich schuil hielden in de bomen en die terwijl onze truck zich door de bush heen gromde en beukte uit de bomen en takken in de truck vielen. Ik heb zo'n beetje elk insect op mijn armen, benen en buik gehad. Tientallen soorten sprinkhanen, spinnen, wandelende takken, dikke sappige rupsen, torren, kikkertjes. En ja dan moet je kiezen he....ga je voor het insect van je afslaan en riskeren dat je een tak tegen je hoofd krijgt omdat je even je concentratie verliest of blijf je jezelf beschermen tegen de takken en doe je net alsof je niets voelt kriebelen. Ik heb geprobeerd een middenweg te zoeken wat uiteindelijk veel spastische bewegingen opleverde. Eenmaal aangekomen bij onze kampeerplek in het Transfrontier Park zat iedereen onder een dikke laag zweet, vuil, blaadjes, takjes en beestjes. Heerlijk, zo back to the wild. Gelukkig was de kampeerplek schitterend en hadden we uitzicht over een groot meer. Joyce en ik hebben die nacht een klamboe opgehangen onder een boom en lekker in de buitenlucht geslapen. De volgende dag werd hetzelfde ritueel van de dag daarvoor herhaald, maar dit keer kwamen we ook wat bewoonde wereld tegen. Dorpjes bestaande uit niets meer dan houten hutjes op palen. Zodra onze truck kwam aangebulderd liep het hele dorp uit om een kijkje te komen nemen naar die rare witte mensen in dat groene monster. Op dat moment merkte ik echt dat Mozambique nog totaal niet toeristisch en onontdekt is. Je wordt aangegaapt, nagestaard en iedereen zwaait enthousiast. Aan het einde van de dag was iedereen weer net zo vies en plakkerig als de dag daarvoor. Helaas zaten we nu echt in de bush en was het water schaars. Dan maar met vuile voetjes en handjes naar bed. We zouden na het Transfrontier Park doorrijden naar de Limpopo River, maar door overstromingen van de rivier werd dit plan gewijzigd. In plaats daarvan vertrokken we twee dagen eerder dan gepland naar de kust, iets waar niemand in de groep veel bezwaar tegen had na vijf dagen in de bush rond geploeterd te hebben. De kust van Mozambique is echt een verademing en een totaal ander landschap. Prachtige azuurblauwe oceaan, spier witte stranden en zo ver je kunt kijken overal palmbomen. De eerste nacht brachten we door in tentjes op het strand van Tofu, daarna zijn we door gereden naar Vilanculos waar we twee dagen de tijd hadden om even heerlijk te relaxen in huisjes met een echt bed. Joyce en ik hebben op Kerstavond paard gereden langs het strand. Geweldig om na 10 jaar weer eens op een paard te zitten, gelukkig was ik de skills nog niet verleerd en mocht ik los mee rijden met de gevorderden. Heerlijk om over het strand te galopperen. De rest van de avond en nacht besloot mijn maag moeilijk te doen en heb ik een zeer goede relatie met de wc pot opgebouwd en creperend van de maagpijn in bed gelegen. Op eerste Kerstdag stond een tripje met een traditionele Dhow naar een tropisch eiland gepland waar we konden snorkelen. Nadat de gids mij ervan verzekerd had dat het boottochtje niet langer dan een half uurtje zou duren en dat er een wc op het eiland aanwezig was besloot ik toch mee te gaan. En gelukkig maar, want ik had spijt gehad als ik het niet had gedaan. De hele dag lekker gesnorkeld, prachtige vissen gezien en wat slaap ingehaald in de schaduw van een rieten hutje. De volgende dag reden we door naar Inhambane, een andere schitterende kustplaats waar we drie overnachtingen hadden. In eerste instantie zouden we in houten huisjes verblijven, maar wegens veranderingen moesten we hier helaas onze tenten opzetten. Even flink balen, want zee, zand, zon en tentjes is geen fijne combinatie. Maar ook in Inhambane heb ik mij prima vermaakt. De eerste dag heb ik een oefen scuba duikcursus gedaan om te ontdekken of scuba duiken iets voor mij is. Helaas werd ik bij de refreshment cursus neergezet wat betekent dat je met mensen zit die al 10 jaar hun PADI hebben, maar twee jaar niet gedoken hebben en even een opfrissing nodig hebben. De duikinstructeur zei dat hij het rustig aan zou doen en zich op mij zou focussen, maar het ging mij toch allemaal even te snel. Ik was nog geen 5 seconden onderwater of ik moest al trucjes doen met een duikbril onderwater vol laten lopen en via je neus weer klaren. Blijkbaar kreeg ik daardoor last van hyperventileren onder water, want ik kreeg mijn ademhaling niet meer onder controle. Mijn duikinstructeur verzekerde mij dat ik het echt wel onder de knie zal krijgen als ik wat meer tijd heb en wat rustiger aan kan doen. Volgende keer beter, ik wil het absoluut nog een keer gaan proberen alleen dan op een wat rustiger tempo. Van de duikschool ben ik terug gelift naar onze kampeerplek aangezien het veel te heet was om dat hele eind terug te lopen. Liften was veilig volgens de duik dude en jawel ik had gelijk raak...ik stapte in bij een of andere Zuid-Afrikaanse Minister die een grote terreinwagen met airco had. Als je het doet, doe het dan ook gelijk goed natuurlijk ;-). De volgende dag ben ik op een Ocean Safari gegaan. Dat houdt in met een speedboat die met gemiddeld 170 PK over het water scheurt op zoek naar de beruchte walvishaaien die in de wateren rondom Mozambique zwemmen. De tocht op de speedboat was al een avontuur op zich aangezien dat ding meters hoog de lucht in stuiterde. Helaas hebben we geen walvishaaien kunnen vinden om mee te snorkelen, maar we kwamen nog wel een groep wilde dolfijnen tegen. Snorkel op, bootje uit en duiken maar...de mooiste ervaring van de hele reis. Geweldig om tussen een groep dolfijnen te zwemmen. Eentje bleef onderwater vlak voor mijn neus even hangen om mij recht in mijn ogen aan te kijken. Helemaal super! Na de Ocean Safari kreeg ik het voor elkaar om binnen 5 minuten een record aan pech momenten te maken. De speedboat scheurde van de oceaan keihard het strand op en aangezien ik mij niet helemaal goed vast had gehouden vloog ik er vanaf en maakte een mooie slide over het strand. Mijn hele rechterkant was gelijk flink geschrubd. Vervolgens klom ik op de trailer die ons terugbracht naar de duikschool en verloor ik tijdens het rijden mijn slipper. Ik sprong van de trailer af midden in een blijkbaar giftige plant die mij prikte, waarna ik met een bloedend been op blote voeten over het strand naar mijn slipper moest rennen en dus lichtelijk mijn voeten verbranden op het hete zand. Jawel en dit alles gebeurden allemaal in maar 5 minuten. Knap he! Met die giftige plant is het uiteindelijk allemaal nog goed gekomen trouwens...afgezien van wat spieren die helemaal stijf werden is er niets ernstigs gebeurd. 's Avonds hebben we zoals het hoort heel tropisch cocktails uit kokosnoten gedronken en een goede braai gehad. De volgende dag vervolgde de reis naar Maputo. We hebben die dag van 07.00 uur 's ochtends tot 22.00 's avonds in de bus gezeten, afgezien dan van een bezoekje aan een lokale markt. Hier werden niet alleen souvenirtjes verkocht maar er was zelfs een jongen die zichzelf aanbood aan Joyce en mij voor een leuk pleziertje. Ontzettend met de gozer gelachen. Gelukkig kun je met Afrikaners heel makkelijk grapjes maken en gewoon een beetje staan geinen zonder dat ze je al hun spullen (of zichzelf) door je neus heen boren. Eenmaal in de stad aangekomen bleek de veerpont ondergelopen te zijn waardoor we 150 kilometer om moesten rijden en op hobbelige niet geasfalteerde wegen duurt zoiets vrij lang. Uit pure verveling zijn Joyce en ik maar uit het raam gaan hangen om eens wat contact met de locals te zoeken. Erg grappig, want werkelijk iedereen zwaait en lacht terug of roept hey how are you. We hebben ons prima vermaakt zo. Na een nacht in een hotel in Maputo vertrokken we de volgende dag opnieuw de bush in voor een overnachting in het Maputo Elephant Reserve. Best mooi, maar weer veel takken bomen en insecten, maar geen olifant gezien. De volgende dag was het de 31^ste en trokken we de grens van Mozambique naar Zuid-Afrika weer over...op naar Zululand oftewel de streek Kwazulu-Natal. Joyce en ik hebben bij het oversteken van de grens even de Zuid-Afrikaanse bodem gekust, want halleluja wat was het fijn om weer gewoon asfalt te hebben en niet meer al je ingewanden eruit te hobbelen. In Zululand, wat eigenlijk ook gewoon alleen maar bush was, hebben we overnacht in een soort van houten tentjes. Dat was ook de plek waar oud en nieuw gevierd werd. Nog nooit zo'n bizarre oud en nieuw gehad. De gids viel aan het begin van de avond in slaap en heb ik later op de avond wakker gemaakt door een fles water over z'n hoofd heen te gooien, twee vrouwen hebben als kleine kinderen ruzie staan maken en na 12 uur was iedereen zo knetter bezopen..mede dankzij Joyce en mij. Wij waren begonnen met het maken van de beruchte typisch Zuid-Afrikaanse springbok shotjes bestaande uit Amarula en Mint Likeur. Na zo'n vijf shotjes hielden Joyce en ik het voor gezien, maar de rest ging door en door en door en gooide er daarna nog wat tequila tegenaan. Nog nooit zo'n stelletje dronken volwassenen bij elkaar gezien. Mensen ruilden van kleding, sprongen in het zwembad, dansten op de tafel, vielen van stoelen af, konden geen zinnig woord meer zeggen en Joyce en ik hebben keihard om iedereen zitten lachen. Om 5 uur 's ochtends was er nog een party poeper over die op een stoel in slaap was gevallen en toen hij door z'n vrouw naar bed werd gesleurd heel hard bleef roepen dat het feest nog niet afgelopen was. Diezelfde party poeper was tijdens de game drive die voor 1 januari op de planning stond nog steeds een beetje dronken. Om 11 uur 's ochtends zaten we allemaal met een duf hoofd op in een wagentje om nog even wat wild te spotten in het Hluhluwe National Park. En wederom heb ik in een scheur gelegen om de nog steeds dronken Belgische party poeper die bij ieder beest heel hard JOEEEHOEEEEEE riep, spontaan in keihard gelach uitbarstte of ineens weer als een zoutzak in elkaar zakte. Ik had echt niet verwacht dat ik dit zou kunnen zeggen, maar oud en nieuw was echt een top avond met al die oudjes

. Op 2 januari zijn we weer terug gekeerd naar Johannesburg waar we een nacht in een luxe Bed & Breakfast hadden. En jawel...in deze Bed & Breakfast is hetgeen gebeurd waar ik serieus de hele reis nachtmerries over gehad heb en waarvan ik dacht dat het niet meer zou gaan gebeuren nu we niet meer in tentjes sliepen. Joyce en ik waren helemaal lekker schoon gedoucht en lagen lekker te relaxen tussen de witte lakens van een heerlijk bed. Vanuit het niets viel er de grootste spin die ik ooit gezien heb van het rieten plafond PAF naar beneden op ons bed. Ik geloof dat mijn gegil tot in Kaapstad te horen was. Ik wist niet hoe snel ik uit het bed moest springen en ik heb mezelf opgesloten in de badkamer, ik had kippenvel over mijn hele lichaam. De spin is onder het bed gekropen en ik heb de hele nacht geen oog dicht gedaan. Tijdens de reis is er in mijn slaap nog een muis over mij heen gelopen en dat kon ik best aan, maar een spin....brrrrr. Maar ik heb de schok overleefd, ik heb Mozambique overleefd, ik heb het vuil overleefd, ik heb de bush overleefd, ik heb de rondzwiepende takken overleefd, ik heb alle insecten overleefd....toen op de laatste dag mijn haar zo stijf stond van al het vuil en er serieus nog een verdwaald spinnetje uit viel voelde ik mij helemaal op en top een echte survivor! Nu ik er op terugkijk was het echt een top ervaring. Zou ik het nog een keer doen? Nee dat niet, want een relaxed vakantiegevoel houd je er niet echt aan over. Maar dat is ook niet de reden waarom ik dit gedaan heb, ik wilde het echte Afrika ontdekken en dat is ook zeker gelukt. Mozambique is een schitterend land met prachtige mensen en nog zo puur en onontdekt. Een mooie ervaring erbij en een mooi land erbij waar ik absoluut nog een keer naar terug ga komen.

Nu ben ik weer lekker thuis in Kaapstad wat na mijn reis ook echt helemaal als thuiskomen aanvoelde. Ik ga nog even volop genieten van mijn laatste twee weken. Deze ochtend ben ik Lions Head opgeklommen en heb daar met een muziekje zitten genieten van het schitterende uitzicht over de stad en de oceaan. Je voelt je alleen op het puntje van de berg met zo'n uitzicht onder je echt helemaal tot leven komen. Ik ga dit zo missen!

Alle gekheid in een verhaaltje

Lieve allemaal bij deze heel veel excuses dat ik zo lang niets van mij heb laten horen. Het waren nogal drukke dagen voor mijn vertrek naar Mozambique. Dat ik nu weer vrolijk achter mijn laptop zit is het bewijs dat ik de trip door diep en donker Afrika overleefd heb. Maar voordat ik een blog over mijn reis plaats toch eerst nog even een update van alle gebeurtenissen die voor mijn vertrek plaatsvonden. Ten eerste was daar de verjaardag van mijn baas Craig waar ik een uitnodiging van had ontvangen. Een ontzettend gezellige en leuke avond waar ik veel leuke vrienden van Craig & Damon heb ontmoet waaronder ene Mike die veel weg had van Paul de Leeuw. Een man die werkelijk alles zegt wat in hem opkomt en constant pret oogjes heeft. Zijn openingszin toen ik mij had voorgesteld: Mijn vrouw is ongesteld daarom is ze niet mee, ben jij ook ongesteld Nanda? Toen je die promo monteerde, deed je dat toen naakt, want dat zorgt voor meer creativiteit wist je dat Nanda? Daarnaast is hij drugs counselor geweest om daarna zelf aan drugs verslaafd te raken. Hij maakt films over zeer zware onderwerpen van mensen die psychische problemen hebben en het budget van zijn film bepaalt hij door wat getallen op papiertjes te zetten ze in een ton te gooien en dan te grabbelen en maar zien wat eruit komt. Hij houdt niet van kleine camera's, maar werkt alleen met grote camera's want dat ziet er veel interessanter uit. En hij nam afscheid van me door te vragen of hij aan het velletje onderaan mijn elleboog mocht knijpen, want dat schijnt gevoelloos te zijn. Ik heb nog nooit zo hard om en met iemand kunnen lachen. Geweldig zulk soort excentrieke mensen. Vrijdag was een belangrijke dag voor Kaapstad, want toen vond ‘The Final Draw' van het WK plaats. Niemand minder dan Charlize Theron en David Beckham waren overgevlogen om de loting in het Convention Centre nog wat extra jeu te geven. Voor het klootjesvolk was Long Street de plek waar je moest zijn. De hele straat stond op z'n kop en was propvol met raar uitgedoste mensen. Er stonden grote schermen en luidsprekers verspreid door de straat en overal braken spontaan zangkoortjes en dansgroepjes uit....als er iets is waar Afrikaners goed in zijn dan is het dat wel natuurlijk. Ik had een vrolijke vriend naast mij staan met een Vuvuzela in zijn hand, een grote toeter die het geluid van een olifant produceert als je er in blaast. Je snapt, erg aangenaam. De vrolijke vriend vond het echter nog leuker om de toeter op mijn oor te richten en vervolgens in heel hard gegiechel uit te barsten. Na zo'n drie keer gehoorbeschadiging opgelopen te hebben vond ik het mooi geweest en stopte ik mijn hand voor de toeter waardoor hij bijna stikte in zijn eigen geblaas. Mijn beurt om in heel hard gegiechel uit te barsten. Je ziet, je maakt hier heel snel vrienden

. Het feest in Long Street hebben mijn huisgenoten en ik plus alle andere Nederlandse studenten die in Kaapstad zitten voortgezet in de Fiction Bar waar een heus Hollands Party werd gehouden. Zonder Nederlandse muziek, maar wel met allemaal oranje mensen....ach ja we hebben ons best gedaan. Zaterdag hadden Lisette en ik weinig te doen en besloten we in een gekke bui om naar Kommetiej te gaan om daar kameel te rijden. Gewoon, omdat het kan. We hebben maar liefst 45 minuten op een kameel mogen rond hobbelen door het bos. Niet spectaculair, maar vooral grappig om een keer gedaan te hebben. En toen...brak het weekend echt aan. Een van de raarste, vermoeiendste, maar leukste weekenden die ik tot nu toe gehad heb. En dat allemaal te danken aan vier kite-surfende Westlanders die Kaapstad even op z'n kop kwamen zetten. Met een paar huisgenootjes was ik naar de Cape to Cuba bar vertrokken om daar te wachten op Marianne, Joyce en Marcella die vier studiegenoten van Marianne van het vliegveld gingen halen. Zij hadden even drie weken een break van school genomen om de beste kite-surf plekken in en om Kaapstad op te zoeken. Aangezien de jongens een lange reis achter de rug hadden rekenden wij er op om gewoon even snel een drankje te doen. Om 12 uur stapten er vier zeer brede gasten de bar in met een smile van oor tot oor. De vermoeidheid was ver te bekennen of ze wisten het in ieder geval goed te verbergen. Na een biertje kwam het besluit om naar de Dubliner te gaan. We waren nog geen vijf minuten binnen of het dak ging er compleet af. De meest hilarische dans moves werden uit de trukendoos gehaald. Ik heb de eerste minuten alleen maar verbouwereerd naar de vier rondhupsende jongens kunnen kijken. Daarna heb ik m'n schouders opgehaald, mijn broek nog wat steviger omhoog getrokken en mij vol in het feestgedruis gestort. Het werd nog een lange, lange, lange top avond. Zondagochtend had ik zo veel energie van de vorige avond dat ik al om 09.00 uur naast mijn bed stond te springen. We zouden die dag naar het strand gaan om de kite kunstjes van de jongens te bewonderen. Helaas was de windkracht die dag zo heftig dat zelfs de grootste idioot het niet in z'n hoofd zou halen om naar het strand te gaan...maar wij wel natuurlijk. Met drie volgeladen chico's zijn we helemaal naar muizenberg gereden om er daar achter te komen dat ja inderdaad de wind iets te hard was om relaxed te gaan liggen, tenzij je van pijn houdt...dan is zandstralen de ultieme optie. De vier jongens trokken zich echter niets van al die wind aan, voordat ik met mijn ogen kon knipperen renden ze ineens naakt de oceaan in om daar in de kou vrolijk rond te spartelen en springen. Na hun dip avontuur hielden we het strand maar weer voor gezien. Die avond hebben we de jongens nog even goed geïntroduceerd met Gold Fish in La Med. Wederom echt een top avond en ontzettend gelachen en gefeest. De gevolgen daarvan voelde ik maandagochtend op het werk in alle hevigheid. Om 14.00 heb ik dan ook tegen mijn baas ‘toedeloe I am going home to get some sleep' gezegd. Heerlijk dat zoiets gewoon kan in Zuid-Afrika. Ik had mij helemaal voorbereid op een lekkere lange nacht om goed uit te rusten voor mijn trip naar Mozambique die woensdag zou gaan beginnen. Maar helaas het mocht niet zo zijn. Om 23.00 uur hoorde ik een bekend geblèr en gebrom uit de slaapkamer van huisgenoot Rob komen. Nee hé, het zal toch niet...voorzichtig liep ik naar Rob z'n slaapkamer toe, opende de deur en jawel hoor daar zat de hele groep weer gezellig op het bed van Rob biertjes te drinken en slap te ouwehoeren. Echt ik heb het nog geprobeerd te negeren door weer snel mijn bedje in te duiken en de deken over mijn hoofd te trekken met de mantra 'je moet rust hebben voor je reis, je moet slapen''. Maar het harde gelach en de gezelligheid die de kamer uit kwam stromen was zo verleidelijk. Slaperig en wel ben ik toch bij Rob op bed gekropen en wederom werd het een lange gezellige avond. Dinsdag was dan echt mijn laatste dag op stage. Ik zag er als een berg tegenop, ondanks dat het nog niet het definitieve afscheid was. 's Middags werd ik door Damon & Craig mee uit lunchen genomen en kreeg ik allemaal lieve kaartjes, een boek over en van de Foster Brothers en twee schitterende kussenhoezen als cadeau. Om vijf uur was het dan toch echt over en uit. Lauren was wat eerder terug gekomen van haar werk om gedag te zeggen en mij een goede trip te wensen. Toen ik haar een dikke knuffel gaf kwamen de tranen zowel bij mij als bij haar. Gelukkig waren Damon & Craig op dat moment niet in de buurt. De laatste check of ik alle spullen voor Mozambique bij mij had werd gedaan, alle adviezen knoopte ik goed in mijn oren, nog een laatste knuffel aan Craig & Damon en toen ben ik weg gegaan. Als een zielig hoopje liep ik huilend het pad af naar mijn auto toe. Lauren zei nog iets heel moois tegen mij: 'Saying goodbye to people you love is always hard, the sooner you learn that, the better'. En zo is het maar net!

In mijn volgende blog een update over mijn trip naar Mozambique, dat wordt een lange dus bereid jullie maar voor!

Show me your moves Sista!

Hoe dichter mijn vertrek nadert hoe harder er gefeest wordt. Ik heb de onverklaarbare drang om mijzelf de komende weken nog zo vermoeid mogelijk door Kaapstad heen te slepen. De tafelberg zie ik allang niet meer, iedere maandagochtend doemt er een grote waas voor m'n neus op waarvan ik vermoed dat het de tafelberg is. Maar het is het allemaal dubbel en dwars waard hoor. Want wat een geweldig weekend is er weer voorbij gevlogen. De zomer is op en top losgebarsten en dat betekent veel goeds zoals een mooie gebruinde huid, overvolle terrasjes, veel cocktails, knappe mannen die zonder shirt rondlopen en natuurlijk de surf dudes die zich 's ochtends en 's middags langs de kant van mijn weg naar werk bij de auto staan om te kleden. Serieus, het zou verboden moeten worden want de kans op een auto-ongeluk neemt daardoor sterk toe en ik krijg kramp in mijn nek van het omkijken. Na een week overladen te zijn geworden met al deze vervelende verschijnselen was het vrijdag tijd om even lekker bij te komen. En in Kaapstad is daarvoor maar een manier. Je ploft neer op een van de vele terrasjes bij Camps Bay, bestelt een cocktail of twee en geniet van de zon en oceaan. Op zaterdag werd dit ritueel herhaalt en ben ik samen met Joyce op het strand gaan liggen. Met een temperatuur van maar liefst 34 graden was de ijskoude Atlantische Oceaan een lekkere verfrissing. Na een dagje als wentelteefjes of op z'n Duco's gezegd ‘turning bitches' op het strand doorgebracht te hebben waren we aan het einde van de middag gaar genoeg om weer naar huis te vertrekken. 's Avonds ben ik met Joyce en Lisette uit eten geweest en kwamen we een leuke Nederlandse vrouw tegen die op het punt stond in haar eentje te dineren. Wij zijn natuurlijk de beroerdste niet en hebben haar uitgenodigd bij ons aan tafel. Een ontzettend gezellige avond gehad, helaas zat voor haar na een vakantie in Afrika de tijd er weer op en ze vloog diezelfde avond nog naar huis. Wij gingen natuurlijk echter nog lange niet naar huis, want het nachtleven van Kaapstad stond voor de deur. Een taxichauffeur die verdacht veel geinteresseerd was naar ons zogenaamde wiet gebruik als Nederlanders zette ons af bij club Chevelle. Na de beste man ervan verzekerd te hebben dat iedere Nederlander minstens ieder uur een jointje rookt en knetter stoned door het leven gaat konden we hem vrolijk uitzwaaien. Zo komen de slechte verhalen over Nederland dus in de wereld, bij deze mijn excuus. Bij Chevelle voelde ik mij zoals gewoonlijk weer eens compleet underdressed. De rokjes kunnen nooit kort en de hakken nooit hoog genoeg zijn. Daarmee vergeleken zijn wij als Nederlandse meisjes toch echt een stelletje sloebertjes. Volgende keer knip ik gewoon een groot gat aan de achterkant van mijn broek, dan hoor ik er ten minste nog een beetje bij. Chevelle was weer een nieuwe ervaring in het uitgaansleven. De mensen zijn om het netjes te zeggen zeer apart. Samen met Joyce en Lisette werden we op een gegeven moment door een grote man de VIP ruimte ingestuurd. Hij duwde ons naar binnen, zei dat we wat rond moesten lopen en daarna maar weer naar buiten moesten komen. Daar stonden we dan, als drie onnozele duidelijk niet VIP'ers tussen de champagne gietende mensen in. Laten we dan maar even bij de VIP naar de wc gaan dachten wij als echte Hollanders, die is in ieder geval schoner dan bij de 'normale' mensen. Zowel de mannen als de vrouwen wc bleef echter verdacht lang op slot. De rij werd steeds langer, de mensen steeds ongeduldiger en het gebonk steeds harder. Eerst ging deur een open. Twee annorexia stokjes in veel te korte rokjes stapten met opgeheven hoofd de toilet uit. Het bewijs van een flinke snuif was vast en zeker weggespoelt door de wc. Ik stond al te grinniken van de pret, maar achter deur twee zat een nog veel grotere verrassing. De deur zwaaide na veel gebonk van een bewaker open en vervolgens strompelde er een meisje, een man en nog een meisje uit het benauwde hokje. Duidelijk allemaal ver van de wereld en beschaamd voor zoveel publiek. Ik heb ze even heel hard uit staan lachen, de gekste wacko's zitten duidelijk altijd bij het VIP gedeelte. Eenmaal weer terug op de dansvloer bij de niet VIP'ers zag ik ineens een bekende haarbos door het publiek heen bewegen. Een man die ik vaak bij het winkelcentrum in HoutBay zie lopen. In mijn enthausiasme liep ik naar hem toe om te vertellen dat ik hem herkende uit HoutBay en of het klopt dat hij daar werkt. Jawel dat klopte zeer zekers vertelde hij mij om mij daarna bij m'n middel te grijpen en mij fluisterend in m'n oor te lispelen of ik ‘dirty desires' heb. Ik heb hem beleefd nee verteld, mij op mn hakken negentig graden omgedraaid en ik ben met ferme pas naar de andere kant van de zaal gelopen waar de rest van de avond de Nederlandse jongens dienst deden als zogenaamd vriendje om de wacko met z'n big hair uit de buurt te houden. Om 04.00 uur sprong de TL-verlichting aan en was het rare feestje ten einde.

Op zondagmiddag werd ik door Kees opgebeld met de vraag: hey Nanda, ik ga vandaag naar het straatfeest in Mzolis (uit het verhaal van mn vorige blog).....ga je mee? Ik wist dat Kees er al twee keer geweest was, dus dat hij wel wist waar het wel en niet gevaarlijk zou zijn. Ik had wel zin om nog een keer een poging naar het Township te wagen dus binnen vijf minuten zat ik bij Kees, Dolf en Maurits in de auto. Bij het busstation hebben we een busje aangehouden met de vraag of hij ons naar Mzolis in Guguletu wilde brengen. Ik was na de gebeurtenis van vorige week erg benieuwd naar de reactie van de chauffeur. En die was: sure, no problem! I will bring you there and pick you up any time you want'. Hatsee...instappen maar en laat het feest beginnen. De radio werd in de bus lekker hard gezet en al stuiterend reden we naar Guguletu. Stiekem vond ik het toch een beetje eng. Je weet totaal niet wat je moet verwachten bij een feest in een township, een van de gevaarlijkste van Kaapstad nog wel. Ik had expres een simpel wit shirt en spijkerbroek aangetrokken, maar bij aankomst in Mzolis bleek dat ik voor de zoveelste keer weer eens compleet underdressed was. Verdorie!!! De jurkjes, hoge hakken en mooie zonnebrillen vlogen mij om de oren. Ook de mannen lopen er daar zeer goed bij in mooie pakken, shirts en met hoedjes. In het begin voelde ik mij erg vreemd met mijn blonde haren tussen al die krotjes en al die donkere mensen. Maar al snel kreeg ik in de gaten dat niemand verblikt of verbloosd en dat iedereen daar rond loopt voor ‘just having a good time'. Maurits en Dolf kregen opdracht om bij de lokale slager vlees in te slaan en Kees en ik gingen op pad naar de slijterij voor drank. De aanblik van de hompen vlees deed mij m'n hongergevoel gelijk vergeten. Maar ik had braaf beloofd dat ik een stukje mee zou eten en dus leverde ik onze schaal met vlees in bij de lokale BBQ man, waarbij we het een uurtje later op zouden kunnen halen. Drank en eten geregeld...op naar het gefeest dus maar. Buiten stond een DJ goeie beats te draaien en stonden heeeuul veel locals hun fantastische moves te showen. Wauw wat kunnen die mensen toch dansen, ongelooflijk. Al snel kwam er een man op ons af die aanbod om onze drank in z'n koelbox te bewaren. Ik met mijn slechte gedachten dacht nog: HAA ja hoor, zeg maar dag tegen de drank. Maar dat moet ik snel afleren, want de beste man had alleen maar goede bedoelingen en heeft al onze biertjes met geen vinger aangeraakt. Ons vlees konden we na twee uur ophalen (Afrikaanse tijd he) en hoewel ik het er nog steeds onsmakelijk uit vond zien was de smaak echt heerlijk. En het beste is, je mag lekker met je handen eten en kliederen want bestek hebben ze niet! Wat ‘brothers' en ‘sistas' die langs hupsten sloten zich bij ons aan en pikten ook een lekker vleesje mee van onze schaal. Kees werd door een paar locals herkend van de vorige keren dat hij in Mzolis was geweest en al snel hadden we tien nieuwe vrienden om ons heen staan. Heerlijk gedanst, de nieuwste Afrikaanse dans moves geleerd, leuke gesprekken gevoerd en vooral ontzettend genoten om even een totaal andere kant van Afrika mee te maken. Is het in de hippe en rijke clubs van Afrika ieder voor zichzelf, in Mzolis is het gewoon een grote feestende familie. 'Show me your moves sista' en 'Oeee shake it, but don't break it sista' zijn van die leuke uitspraken die je tijdens het dansen te horen krijgt. Eerlijk waar een van de leukste feestjes waar ik tot nu toe geweest ben. Volgende week zijn wij weer van de partij, ajoba!!

Vliegen, feesten en beesten!

Ik heb de sprong gemaakt! Nou ja, sprong....het was meer een raar loopje met een grote parachute op m'n rug en een klein macho mannetje achter mij. Dit verschijnsel staat ook wel beter bekend als paraglyden. Afgelopen zaterdag werd ik om 07.15 wakker gebeld door mijn instructeur Peter die mij vertelde dat we om half 12 een leuke vlucht gingen maken vanaf Lions Head. Fijn, zo'n sportieve kerel die je dat al zo vroeg mogelijk op een zaterdagochtend mede wilt delen. Huisgenootje Lisette bood zichzelf aan als cameravrouw om een paar goede actie shots van mij in de lucht te maken. Om half 12 stond ik paraat en schudde ik de hand van mijn instructeur die er precies uitzag zoals ik had verwacht. Klein, zon gebruind, de 40 al ver gepasseerd, maar diep van binnen nog steeds een ondeugende 20-jarige jongen (ik ken iemand die als hij dit leest vast en zeker ook een puntje van herkenning zal hebben...ik noem natuurlijk geen namen piraatje).

Nadat ik een joekel van een rugzak op m'n rug gehesen kreeg werd ik door Peter mee naar boven genomen. En dat viel toch even zwaar tegen zeg. Ik heb ongeveer 15 minuten een stijl pad omhoog moeten klimmen en ik heb zo'n 100 keer gedacht dat ik stijl achterover flauw zou vallen of op z'n minst door m'n benen zou zakken. M'n conditie is volkomen prut en ik schaam mij er helemaal terecht heel diep voor. Peter bleef ondertussen vrolijk vragen op mij afvuren, die ik tussen het gehijg door zo kort mogelijk probeerde te beantwoorden met ' ja' *hijg* *puf*, 'nee' *hijg* *puf* 'misschien' *hijg* *puf*. Eenmaal boven op de berg (wat nog geen eens de echte top was)....had ik het inmiddels tien graden warmer en was een flesje zuurstof niet verkeerd geweest. Maar ik had helemaal geen tijd om mij daar druk over te maken, want voor ik het wist was Peter druk bezig mij in een groen pakje te hijsen met de mededeling dat ik dat vast nog nooit eerder mee had gemaakt een man die mij aankleedt in plaats van uitkleedt. Uhm....geen commentaar. Toen ik helemaal opgetuigd was kon de vlucht beginnen. Peter deed nog even voor waar ik mijn armen moest laten wanneer de parachute omhoog ging en hoe ik mijzelf in het zitje moest hijsen. Voordat ik deze informatie goed en wel had laten bezinken hoorde ik ineens: run, run, run!!! En daar rende ik braaf de helling af al denkend bij mijzelf 'welke idioot rent er nu van zo'n steile helling af'. Gelukkig bolde de parachute al heel snel op en zat ik samen met Peter binnen 10 seconden in de lucht. Een ontzettend raar gevoel om je op de wind te laten meevoeren. Met een gemiddelde snelheid van 45 km per uur suisde ik om de top van Lions Head en door de wolken heen. Waanzinnig mooi om de bergen, de oceaan, het strand en alle huizen vanuit de lucht te zien. Peter heeft mij ook nog even aan de touwtjes laten trekken zodat ik zelf kon voelen hoe het besturen van een parachute werkt. Na zo'n 25 minuten in de lucht gehangen te hebben vond Peter het nog even tijd voor wat actie. Na eerst keihard de linkerkant opgedraaid te hebben, vervolgens keihard de rechterkant en een paar keer flink zakken vond mijn maag het wel mooi geweest. Peter gelukkig ook en de landing werd ingezet. Ik ben heel charmant op mijn kont geland om vervolgens achterover om te rollen....tadaa! Allemaal mooi vastgelegd door cameravrouw Lisette. Al met al was het echt een super ervaring en zeker aan te raden! Ik heb overigens nog steeds niet betaald. Toen ik aan meneer vroeg hoe we het zouden regelen met de foto's en de betaling antwoordde meneer al gniffelend tegen zijn vriend: kom maar een keer langs bij mij thuis en dan is het wel goed. Waarop ik zei....haha heel grappig, but seriously wil je je geld of niet? Nu moet ik maar een keer langs kantoor gaan om de foto's op te halen en te betalen. Lekker makkelijk op z'n Zuid-Afrikaans, zie maar wanneer je komt, zie maar wanneer je betaalt. Ik vind het al lang best, zo nodig hoef ik niet van m'n 95 euro af...dus foto's van mij in de lucht komen eraan maar ik weet nog niet wanneer.

Na het paraglyden zijn Lisette en ik doorgereden naar het strand van Camps Bay, want daar was een volleybal en voetbal evenement aan de gang, georganiseerd door m'n huisgenootje Maaike. Tien teams speelde vanaf 10.00 tot 16.00 volleybal en voetbal tegen elkaar. Ik heb mijn handdoekje uitgespreid en heb de hele dag niets anders gedaan dan kijken naar onze mannen die met ontbloot bovenlijf stonden te spelen en te zweten. Helemaal niets mis mee, ik vond het een top dag. 's Avonds was ik zo moe van het kijken dat ik lekker m'n bedje ben ingedoken voor een goede nacht slaap.

Zondagmiddag stond een feest in Mzoli's op de planning. Mzoli's ligt in het township Guguletu en hier wordt iedere zondag door de locals gebraaid, gefeest en gebeest. Vrienden van ons waren er al een keer naartoe geweest en hadden een top tijd gehad. En eerlijk is eerlijk zo'n feest wil ik graag een keer meemaken. Dus zondag vertrokken Paul, Dolf, Maurits, Maaike + vriend, Lisette, Marianne, Joyce en ik richting het busstation om daar een minibusje naar Mzoli's te regelen. Nu is de wandeling naar het busstation al een wereld van verschil met een wandeling door de stad. Het busstation is echt ‘local' gebied, waar in ieder geval geen blanke toerist te vinden is. Niets mis mee, zo lang je met een groep bent gebeurt er niets en kun je hier rustig rondlopen. Aangekomen bij de minibusjes standplaats hadden we al snel een minibus gevonden en zijn we met z'n alle ingestapt. Waar naartoe vroeg onze chauffeur? We willen naar Mzoli's riepen wij. De chauffeur draaide zich om, begon keihard te lachen, ging uit het raampje hangen en schreeuwde naar zijn collega's: hey deze mensen willen naar Mzoli's whahahaha. Wij zaten een beetje als kneusjes voor ons uit te staren en begrepen niet helemaal wat er aan de hand was. Vervolgens draaide de chauffeur zich weer naar ons om en begon te roepen: seriously I am not going to take you to Mzoli's. Mzoli's is in Guguletu...and I can tell you my man, Guguletu is a fucked up place. If you want to be robbed and fucked up you must go there. Paul riep heel hard dat hij ons toch gewoon moest brengen en dat het oke was. De chauffeur begon te rijden al roepend dat we compleet gestoord waren en dat we beroofd zouden worden. Alle meiden in het busje knepen hem behoorlijk en uiteindelijk hebben we hem bij een benzine station laten stoppen voor een goede uitleg. De chauffeur zette zijn motor uit, stapte bij ons aan de achterkant in en ging er eens even goed voor zitten om ons als domme blanken uit te leggen waar we nu helemaal mee bezig waren. Onze held zei: 'luister, ik kan nu jullie geld aannemen en denken fuck it ik zet jullie daar af en zoek het maar uit. Maar ik wil niet dat jullie daar naartoe gaan, zeker niet met al die meiden die erbij zijn. Het is er vol met donkere mannen en zij zullen achter hun aangaan. Voor mij als local is het oke om daar naartoe te gaan, maar jullie zijn blank en ze zullen jullie daarom pakken. Guguletu is de gevaarlijkste plek van de Western Cape en jullie willen daar naartoe? Weet je wat, koop een biertje, koop je eigen vlees en ga lekker bij iemand thuis braaien of op Camps Bay zitten maar ga niet naar Mzoli's toe. Daar horen jullie niet thuis' Nou daar waren wij allemaal wel even stil van. Jeetje wat voelde ik mij dom. Tuurlijk, ik heb genoeg verhalen over Guguletu gehoord. Stagiaires die er per ongeluk met de auto zijn ingereden en er onder politie escorte weer uit zijn gereden, bendes die daar actief zijn en dat het een van de gevaarlijkste townships is. Maar ik heb ook genoeg leuke verhalen gehoord over Mzoli's en dat de feesten op zondag leuk zijn om naartoe te gaan. Er zijn veel Nederlanders die daar een zondagmiddag hebben doorgebracht. Maar na de preek van de buschauffeur hoefden vooral alle meiden niet zo nodig meer en gelukkig begrepen de jongens dat ook. We hebben ons weer af laten zetten thuis en na een grote ‘thank you!' richting de chauffeur zijn we allemaal onze eigen gang gegaan. Het klinkt misschien heel naïef en dom wat we gedaan hebben. Maar inmiddels zit ik hier al zo'n tijd en heb ik al zoveel townships gezien dat het geen ‘big deal' meer is. Ik zou rustig het township Imuzamu Yethu bij Hout Bay inrijden, want het ziet er inmiddels vertrouwd uit. En ik rijd, loop en sta dagelijks tussen alle mensen uit dat township die naar hun werk toe gaan of langs de kant van de weg op werk staan te wachten. En ja, in het begin verwachtte ik overal pistolen paulie's, of boze boeven die mij zouden beroven of uit mijn chico zouden sleuren. Maar ik kan nu met mijn hand op mijn hart oprecht zeggen dat zulk soort gedachtes pure onzin zijn. Ik ga Imuzamu Yethu niet in mijn eentje in omdat ik eventuele gevaarlijke situaties niet uit wil lokken, maar was ik in het begin nog huiverig...inmiddels ben ik niet meer bang van al die mensen die in de buurt van het township om mijn auto lopen en vind ik het alleen maar gezellig. Dat neemt niet weg dat je niet voorzichtig moet zijn. Als ik mijn raampjes open heb houd ik nog steeds de knopjes van mijn autodeuren op slot, maar inmiddels niet meer uit angst maar omdat ik geen zin heb dat er iets gestolen wordt. Autoradio's blijven namelijk gelieft. Op het werk vonden ze de reactie van de chauffeur overdreven en een hoop toestand om niks. Volgens de broers kun je prima met een groep naar Mzoli's toe, zo lang je maar geen waardevolle spullen bij je hebt. Ach ja, jullie horen het....de meningen blijven verdeeld hier in Zuid-Afrika.

Een beetje een loos middagje dus zondag...maar gelukkig stond er voor 's avonds nog wel wat leuks op het programma. GoldFish gaf die avond hun eerste zomerconcert in de strandclub La Med. Als inmiddels echte GoldFish fan en natuurlijk strandliefhebber was dat wel aan mij besteed. Bovendien was het Joyce (niet de Joyce waarmee ik op vakantie ga) haar laatste avond en moest er dus een afscheidsfeestje gevierd worden. En dat hebben we gedaan! Het dak ging eraf, het zweet liep over mijn rug, maar wauw wat een feest. Heerlijk om op een zondagavond aan het strand, in de zon, tussen alleen maar blije mensen nog even zo'n feestje te vieren. En heerlijk dat je in Zuid-Afrika op maandag ook gewoon een uurtje later naar werk kan gaan met het excuus: sorry er was een goed feest gisteren en dat die verklaring genoeg is. Geen smoesjes over bruggen die open stonden, wekkers die niet afgingen of hoofdpijn vanwege ongesteldheid. Nope, gewoon een geweldig feest en iedereen die het begrijpt. Joyce heeft een mooie afsluiting van een mooie tijd in Zuid-Afrika gehad. Vandaag al weer in het vliegtuig terug naar huis, ik ga je missen! Het aftellen is begonnen..over 3 weekjes moet ik ook afscheid gaan nemen van Charlotte en Louise. Maar in Nederland gaan we zeker weer een keer een reünie houden, inclusief GoldFish natuurlijk. En ook dan blijven we op maandag gewoon keihard vast houden aan ons Zuid-Afrikaanse excuus: sorry guy's we just had an amazing party!!

Cheersss!!

Een van alles en nog wat verhaal

Ai ai ai wat een verwaarlozing. De liefde tussen m'n blog en mij was de afgelopen weken even over. Maar gelukkig is mijn schrijvers blokkade weer overgewaaid en de relatie weer hersteld. Over waaien gesproken...dat heeft het hier de afgelopen dagen flink gedaan. Hoewel de lente in volle gang hoort te zijn heeft het sinds 1956 niet meer zo hard gestormd en geregend in Kaapstad. Fijn! Toen ik gisteren een verdwaalde palmboom in ons zwembad vond was ik er klaar mee. Blijkbaar heeft mijn gefoeter geholpen, want vandaag schijnt het zonnetje vollop en hopelijk blijft dit temparatuurtje voor de rest van mijn verblijf hangen. Dat verblijf wordt helaas steeds korter en korter. Hoe dichter januari nadert hoe benauwder ik het krijg. Ik kan het bijna niet geloven, maar mijn stage zit er al bijna op. Nog maar 4 weken in het gezelschap van de broers en dan is het over en uit. Dan trekt dit mietje de wildernis in om te onderzoeken hoe dat voelt: kamperen in Afrika. Ik ga vanaf 16 december een reis van 17 dagen maken.

Ik begin in Johannesburg en trek daarvandaan het KrugerPark in. Vanuit het KrugerPark verlaat ik Zuid-Afrika en steek de grens van Mozambique over. Huh? Hoor ik iedereen nu denken, Mozambique? Jawel mensen, Mozambique. Ik las laatst op internet dat Mozambique een van de armste landen van Afrika is. Oke ik geef toe ik heb me niet zo goed voorbereid, want dat wist ik niet. Nee en ik wist ook niet dat Mozambique jarenlang in oorlog is geweest (dit laat geen goede indruk achter over mijn algemene ontwikkeling). Maar wat ik wel weet is dat Mozambique de mooiste kust van Afrika heeft, niet toeristisch is en daardoor nog ruig en puur is en dat je er met walvishaaien kan snorkkelen. En dat...heeft mij binnen 5 seconden doen besluiten dat ik absoluut naar Mozambique toe wil. De reacties die ik van mensen krijg zijn verschillend. De broers vonden het 'awesome and beautiful' maar ik heb ook al te horen gekregen 'are you serious? Wauw brave girl'. Gelukkig ga ik niet alleen op reis, maar samen met vriendin Joyce....en nog 11 anderen reisgenoten. Zo voorbereid ben ik dan weer wel, zo'n reis doe ik echt niet in m'n eentje als klein onschuldig meisje met geld en camera's op zak. Ik ben net langs de arts geweest voor een prik: au. En ik heb een flinke dosis malariapillen ingeslagen, want dat is eerlijk gezegd het enige waar ik mij op dit moment druk om maak: malaria. Aangezien ik een wandelende muggenmagneet ben zal ik waarschijnlijk ieder mugje dat ik op mijn reis tegenkom met veel aggresiviteit te lijf gaan.

Dus, het hoge woord is eruit nu weten jullie het...ik ga mijzelf wederom in het onbekende storten. Maar ik vertrouw helemaal op een goede afloop en een geweldige ervaring.

Dan heb ik nog een klein hoogtepuntje te melden. Een hoogtepuntje op carriere gebied weliswaar. Broer Damon riep laatst naar mij: Nands (afkorting van Nanda hier)....'I've put you on the credit list of Into The Dragons Lair as Production Manager. Are you happy with that? Or do you want something else, what do you want?' Ik viel zowat van mijn stoel van verbazing. Tuurlijk ik heb hier de afgelopen maanden ontzettend hard gewerkt en mij voor de volle 100% ingezet, maar dan nog was het geen seconde door mijn gedachte gegaan dat ik misschien wel eens genoemd zou worden op de aftiteling. Ik stuiterde van blijdschap toen ik m'n naam over het scherm zag rollen. Broer Craig deed er nog een schepje bovenop door te zeggen: 'and of course you are also going to be on the credit list of People of the Eland'. Twee films die ik nu op mijn CV erbij kan knallen...hatsee! Ik heb mijn film hoogtepunt natuurlijk uitgebreid gevierd met taart.

En ik weet het ik heb het al 1000 keer gezegd, maar ik ga mijn stageplek zo ontzettend missen. De lol op mijn werk, de inspirerende verhalen van de broers, alle bijzondere mensen die ik ontmoet. Zo heb ik handjes mogen schudden met de grootste filmbaas van Zuid-Afrika, een billionair. Ik heb gelunched met de co-director van Slum Dog Millionair. Ik stap vaak bij Etv naar binnen waar ik weer in contact kom met editors, producers en ga zo maar door. En natuurlijk niet te vergeten fotograaf Roger, die mij nog steeds met alle liefde ‘babe' mag blijven noemen. Tussen alle belangrijke ontmoetingen en werkzaamheden door blijft er gelukkig ook nog genoeg tijd over om lol te trappen. Zo heb ik broer Damon definitief voor oud verklaard door hem op zijn 39^ste verjaardag een kaart te overhandigen waarop stond: 'I will not mention your age....old people can get very grumpy sometimes'. Ik kan in een scheur liggen om Damon zijn liefde voor zijn groententuintje en vooral ook om het feit dat hij deze liefde zo graag met iedereen wilt delen. Zelfs aan meneer de co-director van Slum Dog Millionair toonde hij in de stromende regen zijn groeiende tomaatjes en slablaadjes. Broer Craig is al helemaal een geval apart. Hij is bang voor zeepsop,want hij gelooft dat je daar dood aan gaat. Toen ik laatst verkondigde dat Rentokil in ons huis aan het sprayen was tegen de vlooien keek hij me ernstig aan en zei: seriously you are going to die from that stuff. Hij gaat een kamer voor geesten bouwen in zijn nieuwe huis, ja echt serieus! Hij heeft mij laatst zo ontzettend hard laten lachen om een immitatie van een vriend met darmproblemen, inclusief scheetgeluiden. En hij doet vaak uitspraken als 'oeeee this is going to be a goodyyyy' En hij pest mij natuurlijk nog steeds dagelijks met mijn 6 kilo die ik hier ben aangekomen. Jens, je ziet je rol wordt ook hier in Zuid-Afrika gewoon overgenomen

. Mijn ouders waren allebei erg onder de indruk van Craig & Damon en vonden hen op echte filmsterren lijken. Gelukkig zie ik dat zelf helemaal niet, want anders was de concentratie natuurlijk ver te zoeken geweest. Craig zei laatst nog tegen mij 'You are a star Nanda. What do we have to do when you are gone, we are going to cry'. En dat is waarschijnlijk precies wat ik ga doen. Heel heel heel hard huilen. Het kan mij niets schelen dat ik tussen twee grote sterke kerels in sta die niet weten waar ze het moeten zoeken als hun stagiaire ineens in tranen uitbarst. Ik oefen stiekem iedere dag alvast een beetje door te doen alsof het mijn laatste is.

Enfin, bof, allors...voor zo ver mijn blog. Dit weekend ga ik proberen te paraglyden vanaf Lions Head. Hopelijk doen de vleugeltjes het en stort ik niet als een baksteen weer naar beneden toe. Zo wel, dan is dit vaarwel

Een grote Afrikaanse klapzoen,

Nanda

La Familia in Kaapstad!

Na twee weken radiostilte ben ik weer helemaal terug. Geen spat veranderd, hoogstens wat magerder geworden door het dieet waar ik op gezet ben en wat vingers minder door een duik met kolossale krokodillen. Maar afgezien daarvan ben ik nog steeds helemaal de oude. De vakantie met m'n ouders zit er op. Het waren twee geweldige weken. Heel raar om elkaar hier in Kaapstad na 2.5 maand weer terug te zien en dat ik nu degene was die mijn ouders wegwijs maakte in deze hectische stad. Wat hebben we allemaal gedaan, gezien en meegemaakt? Zo veel dat ik er wel een klein boekje over zou kunnen schrijven, maar aangezien mijn weblog daarvoor niet de ruimte biedt, hieronder dan maar een kleine samenvatting.

De eerste week hebben we vooral in Kaapstad en omgeving doorgebracht. Ik had het geluk dat mijn ouders een ontzettend mooi appartementje aan het strand hadden geregeld en dat ik daar zo in kon trekken. Dag vlooien paleisje, dag haren in het putje, dag vies zwembad, dag bed met kuil...ik ga jullie lekker niet missen! Heerlijk om weer even tussen schone witte lakens te liggen en te kunnen douchen zonder iedere keer te denken ieellllll. De eerste dag (zaterdag) zijn we Waterfront gaan verkennen en stond Robben Island op de planning, ten minste dat dacht ik, totdat we vrolijk in de rij stonden, onze kaartjes gescand werden en er groot op een scherm ACCESS DENIED verscheen. Deze kaartjes zijn voor maandag mevrouw, meldde de beveiligster vriendelijk....oepssss! Ik had gelijk het schema voor de komende week in dewar gegooid. Toen dus maar een tochtje met een catamaran over de oceaan gemaakt. Ook niet verkeerd kan ik je vertellen. Op zondag stond Kaap de Goede Hoop en Cape Point op de planning. De eerst lange rit in het linkse verkeer voor mijn vader. Ik werd door m'n moeder voor de hele vakantie voorin neergezet zodat ik af en toe wat aanwijzingen kon geven. Voor m'n vader met z'n 30 jaar rijervaring natuurlijk vreselijk om naast z'n dochter te zitten die net een jaar rijervaring heeft en wel even gaat vertellen hoe het moet. Maar eerlijk is eerlijk, m'n aanwijzingen waren volkomen terecht. Hier en daar een rukje aan het stuur, heel hard LINKS of STOP roepen kwam soms toch wel goed van pas. We hebben er samen voor gezorgd dat de auto zonder deuken weer is afgeleverd bij het verhuurbedrijf. Na Kaap de Goede hoop hebben we de avond doorgebracht bij m'n baas Damon en z'n vrouw Lauren. Ik vond het erg leuk om nu eens niet in het kantoor gedeelte van het huis te zitten, maar in het huis gedeelte van het huis. Want wat een schitterende inrichting, warm, sfeervol en absoluut een goeie smaak. Het was een fantastische avond en ook fijn dat mijn ouders nu met eigen ogen gezien hebben waarom ik het zo ontzettend naar mijn zin heb op m'n stage. De dagen erna zijn doorgebracht in onder andere Kirstenbosch, The Company Gardens , Long Street, Constantia, Kasteel de Goede Hoop, Robben Island en het Aquila Game Park. Dat laatste had meer weg van een grote Burger Zoo. Twee olifanten, twee neushoorns, twee buffels, de giraffen zaten in de bergen dus die konden we niet zien en de leeuwen lagen achter gaas want anders aten ze alle zebra's en springbokken op die vrolijk door de bush heen huppelde. Kortom een erg dure grap en lang niet zo avontuurlijk als ik gehoopt had. Het echte spektakel hebben we geheel gratis en vlak voor onze neus bij het appartement zien gebeuren. De redding van een aangespoeld baby walvisje. Door de harde wind die hier vaak in Kaapstad waait kon het waarschijnlijk niet meer tegen de stroom opzwemmen en is het aangespoeld. Een kudde dappere mannen is uiteindelijk de Atlantische oceaan ingegaan (en dat is qua temperatuur absoluut geen feest) om operatie red het baby walvisje in gang te zetten. Na een half uur duwen, trekken en sjorren zwom het beestje eindelijk weer z'n vrijheid tegemoet.

Na 5 dagen in en rondom Kaapstad doorgebracht te hebben begon onze rondreis door de Garden Route. De Garden Route loopt langs de Oostkust van Zuid-Afrika en eindigt in Port Elizabeth. Het landschap op deze route heeft een beetje weg van Frankrijk, Italië, Oostenrijk....eigenlijk van alles en nog wat behalve Afrika. Wie woeste wildernis verwacht en typisch Afrikaanse plaatjes wil zien moet de Garden Route vermijden. Desondanks vond ik het toch een schitterende route om te rijden en te zien. In het plaatsje Oudshoorn hebben we een bezoek gebracht aan een struisvogelboerderij waar we struisvogels hebben gevoerd, op een struisvogel hebben gezeten en zelfs op struisvogel eieren hebben gestaan. Zie je wel, ik ben helemaal niet zo dik geworden, want de eieren bezweken nog niet onder mijn gewicht.

Een andere leuke activiteit in Oudshoorn, en wat mij nu voor goed mietje af gaat verklaren, was het duiken met krokodillen. Jawel ik heb met deze monsterlijke beesten gezellig een plonsje in het diepe gemaakt. Aangezien ik bij een bedrijf werk waar momenteel een film wordt gemaakt over het duiken met krokodillen in de Okavango Delta in Botswana zonder kooi, vond ik dat ik niet achter kon blijven en een beetje gevoel moest krijgen wat voor ervaring dat is....maar dan met kooi. Ik was volgens mij de attractie van de dag, want ik had aardig wat publiek. Gewapend met een duikbril werd ik in een ronde kooi het krokodillen bassin in getakeld. Een diepe hap lucht en duiken maar. Heel gaaf om die grote beesten onder water van dichtbij te kunnen bekijken. Een ervaring die alleen in Zuid-Afrika mogelijk is! Trots heb ik daarna mijn werk opgebeld om te vertellen dat ik ook met krokodillen heb gedoken. Hun reactie: 'Fantastic Nanda! Now you have to get in with us the next time!' Ja, dat aanbod sla ik maar even over ;-).

Van Oudshoorn zijn we doorgereden naar Knysna, een badplaats met een prachtige lagune. Helaas zat het weer tegen en hebben we niet van het strand kunnen genieten. Toch nog aardig wat leuke dingen gedaan en gezien. Zoals Monkeyland, waar de aapjes in een bos gewoon om je heen lopen en Birds of Eden waar prachtige vogels om je oren vliegen. Ik vond eerlijk gezegd de papagaaien nog veel enger dan de krokodillen, want ook papegaaien kunnen gemeen bijten heb ik ondervonden. In Plettenberg Bay hebben we nog een hele middag vanaf het strand walvissen en dolfijnen zitten kijken die vlak langs de kust zwommen. Na Knysna zijn we teruggereden naar Swellendam en van Swellendam weer terug naar Kaapstad. De laatste dag in Kaapstad stond de Tafelberg nog op de planning, want die hadden we wegens harde wind nog niet kunnen doen.

En nu komt het mooiste van het hele verhaaltje. Terwijl wij gezellig op vrijdag 30 oktober in de rij staan voor de Tafelberg zegt mijn moeder ineens: 'op het ticket stond trouwens dat we op 30 oktober om 00.20 vliegen'. Waarop ik m'n ouders met grote ogen aankijk en zeg: 'uhmm...dan hebben jullie je vlucht gemist.' Na nog wat denkwerk zijn we na 15 minuten toch echt tot de conclusie gekomen dat 30 oktober inderdaad al om 12 uur 's nachts ingaat en mijn ouders dus dik hun vlucht gemist hebben. De Tafelberg konden we die ochtend wel vergeten, want er werd een gestreste race naar het vliegveld ingezet om te kijken hoe de schade beperkt kon worden. Gelukkig is mijn vader een paar weken terug in Kaapstad geweest voor een motorverwisseling en kende hij de Floor Manager van de KLM. En gelukkig kende zij hem ook nog en werden we hartelijk welkom geheten in haar kantoortje. Na uitleg van de situatie werd er in het systeem gekeken om te zien of er nog 2 plaatsen vrij waren voor het volgende vliegtuig. Ze verzekerde m'n ouders ervan dat het er niet heel slecht uit zag voor die nacht en dat ze een goede kans hadden om mee te komen. Iets meer gerust gesteld zijn we uiteindelijk 's middags toch nog terug gegaan naar de Tafelberg, want tsja dat mag je natuurlijk niet missen als je in Kaapstad bent. 's Avonds stond nog op de planning om uit eten te gaan in het ronddraaiende restaurant van het Ritz hotel, maar helaas zat het helemaal volgeboekt. Ook het eten in het hotel van m'n ouders wilde niet lukken, aangezien de keuken pas om 7 uur openging en m'n ouders om 8 uur alweer werden opgehaald om naar het vliegveld te worden gebracht. Het was dus een afscheid niet helemaal zoals gepland, op een dag die ook niet helemaal verliep zoals gepland. Het afscheid was nog 10 keer dramatischer dan op Schiphol, ik zal jullie de details besparen. Gelukkig had ik bij thuiskomst alweer snel afleiding van m'n huisgenoten en zijn we naar Waterfront gereden om daar een filmpje te pakken. Dat deed mij m'n verdriet wel weer vergeten. Het weekend heb ik lekker luierend in de zon doorgebracht, want jawel het mooie weer is hier eindelijk aangebroken! M'n eerste stagedag is ook alweer achter de rug en inmiddels ben ik bijna weer helemaal gewend aan de vlooien, de haren in het putje en de kuil in m'n bed. Het waren twee fantastische weken, maar het is ook goed dat ik nu weer mijn eigen gang kan gaan en kan gaan genieten van de laatste helft van mijn tijd in Zuid-Afrika. Nog maar 11 weken en dan sta ik weer op Nederlandse bodem....ik moet er nu nog even niet aan denken!!

Cheers!

Nanda

p.s oja en m'n ouders zijn uiteindelijk meegekomen met die vlucht en weer veilig thuis!

p.p.s foto's volgens later nog!