De twee uitersten van Afrika
Fysiek en emotioneel uitgeput, dat is hoe ik mij nu voel. In een weekend de twee uitersten van Afrika meemaken, dat doet iets met je, het zet je aan het denken.
Zaterdagochtend was ik al vroeg uit bed om een ochtendwandeling op de boulevard te maken. Ik tufte met mijn Chico een paar straten naar beneden toe om vervolgens met de benen wagen de rest van de tocht voort te zetten. Met de zon op mijn gezicht en een flesje water in de hand ben ik op mijn gemakje de boulevard tot aan Waterfront afgelopen. Onderweg heb ik nog een stop op een stukje strand gemaakt om schelpjes te zoeken voor mama haar verzameling. Dat klinkt heel simpel, maar geloof mij: hier zitten zeer strenge eisen aan vast. De schelpen moeten uniek, heel, mooi en schoon zijn. Tussen het stinkende, rottende zeewier heb ik mijn best gedaan om een mooie buit binnen te halen. Volgens mij heb ik mijn werk zeer goed gedaan, dus mam je kunt weer wat aan je collectie toevoegen. Na mijn speurtocht ben ik weer aan de terugwandeling begonnen, of zeg maar gerust de 'terugschuifeling', om de schelpjes heel te houden. Terwijl ik er voor mijn gevoel al een halve dag op had zitten, waren de andere dames rond 12 uur ook eindelijk paraat om aan onze dagactiviteit te beginnen. De dagactiviteit van vandaag: wijn proeven! Kun je daar een hele dag mee vullen dan? Ja geloof mij, dat kan zeer zekers. Met z'n vieren zijn we naar Groot-Constancia vertrokken, ofwel de wijnlanden. Zodra je het bord Constancia passeert kom je in een totaal andere wereld terecht. De grote landhuizen schieten als paddestoelen uit de grond, het groen verandert in nog een tintje groener en al het geluid verstomt, zelfs de waakhonden blaffen hier niet. Rust en luxe is alles wat overblijft: mmm heerlijk! Bij de wijnboerderij aangekomen mochten we vijf wijnen uitkiezen om te proberen. We hebben ons aan een tafeltje geïnstalleerd, een kaasplankje erbij besteld en laat die wijn maar komen. We hebben ons braaf aan alle formele wijnproef regeltjes gehouden. Als echte kenners hebben we de kleur, geur en smaak met elkaar besproken en na glas nummer vijf walste ik iets te hard met mijn wijn, kieperde mijn stoel iets te ver naar achteren en hebben we vooral iets te hard zitten lachen met elkaar. Oh moet je de wijn terugspugen in het emmertje dan? Zoals jullie begrijpen; dat vonden wij nogal zonde. Na het wijnproeven was het tijd om de rest van de omgeving een beetje te verkennen. Te voet, onder luid gezang van de Olifanten Mars uit Jungle boek '1,2,3,4, want een olifant loopt door...' en 'Ik heb een potje met vet....' zijn we de heuvels op gemarcheerd. Na al dat harde werken hebben we heerlijk geluncht op de mooiste plek in Constancia. Achterover gezakt in onze stoelen met de zon op ons gezicht, dit keer braaf een ice tea in de hand en een portie zelfgemaakt appelgebak voor ons neus als dessert, hebben we wel honderd keer tegen elkaar verzucht dat dit toch echt het goede leven is. Moe en voldaan keerde we hierna weer naar huis om even bij te komen. Maar niet voor lang, want 's avonds stond er een BBQ in Blouberg op ons te wachten. Wederom met een hoop gezellige mensen en lekker eten. De avond werd afgesloten in de Cubaña, een lounge/restaurant/club waar voornamelijk de wat rijkere, gekleurde bevolking van Kaapstad komt. We hebben het echter niet laat gemaakt, want zondag stond er voor Louise en mij een heftige dag gepland.
Heb ik zaterdag zo genoten van het goede leven in Afrika, zondag heb ik een heel andere kant van Afrika gezien, de kant die de meeste mensen hier ook wel het echte Afrika noemen. Louise en ik werden zondag meegenomen door Heleen, een spontane Nederlandse meid die sinds 1,5 jaar in HoutBay werkt. Heleen brengt eens in de zoveel tijd een bezoekje aan een township langs de N1. Hier heeft zij een familie (moeder + drie zoontjes de 3 jarige Glory, 5 jarige Bob en 9 jarige ....) die zij steunt door middel van het geven van kleding en door middel van de kinderen mee te nemen op uitstapjes. Voordat ik naar Afrika kwam had ik al voor mijzelf besloten dat ik absoluut ook dit deel van Afrika wilde zien. Je loopt met oogkleppen op als je besluit alleen te genieten van de rijkdom die het land te bieden heeft. Het enige puntje van kritiek was dat ik niet met een toeristische township tour mee wilde. Het idee om daar met een grote bus aan te komen, om er vervolgens met je camera lustig op los te flitsen en daarna weer vrolijk zwaaiend weg te rijden, staat mij totaal niet aan. Heleen bood dus een veel echtere en meer bescheidenere optie aan om mij toch een kijkje aan de schaduwkant van Afrika te geven. Bovendien is het township waar Heleen komt niet bekend onder de toeristen, of beter gezegd: het is een township waar nog nooit een blank persoon ook maar een teen in heeft gezet. Het ene moment reden we op de snelweg en het andere moment reden we op een stoffige zandweg, de bekende wereld ver achter ons latend. De golfplaten huisjes strekten zich voor ons uit en al hobbelend in de auto kreeg ik een erg vreemd gevoel over mij heen. Het voelde als een compleet andere wereld binnen rijden, een wereld waar wij eigenlijk niet hoorden te zijn. Eenmaal aangekomen bij het complex waar 'de familie' van Heleen woont, werden we al snel omringd door kinderen. Mama kwam direct haar huisje uitgelopen om ons door middel van een dikke knuffel welkom te heten. Het doel van die middag was voornamelijk gewoon lekker met de kindjes spelen en geloof mij, dat kost geen enkele moeite. Binnen 10 seconden hebben vijf handjes al jouw hand vastgepakt om je mee te slepen naar de speelplaats. Binnen 20 seconden waren Louise en ik onze zonnebrillen kwijt en liepen de 5 jarige Bob en 9 jarige (naam vergeten) er als echte rocksterren mee rond te paraderen. En binnen 30 seconden werden we meegetrokken door de kindjes voor een rondleiding in hun woonomgeving. Bob heeft mij het huisje laten zien waar hij met zijn moeder en twee broertjes woont. Het huisje is een hok van zes vierkante meter en het eerste wat mij opviel toen ik binnenstapte was de verschrikkelijke stank van zweet, voedsel, verrotting en weet ik veel wat nog meer. Het is een geur die ik nooit zal vergeten en waarvan de tranen in mijn ogen sprongen. In het hok lagen twee matrassen die onder de vlekken zaten en her en der lag rotzooi en kleding verspreid. Het is onmogelijk voor te stellen dat een volwassen vrouw daar met haar drie kleine kinderen in verblijft. Dat kun je geen leven meer noemen, dat is een hel. Bob banjerde echter vrolijk rond en liet mij zijn grote trots zien: een fotoboekje dat Heleen voor de kinderen heeft gemaakt met allemaal foto's van hen en hun moeder. Na nog wat gespeeld te hebben zijn we met de drie jongens door het township gaan lopen, op zoek naar een winkeltje om wat knikkers te kopen. Als drie blanken meiden met drie kleine kinderen aan de hand hebben wij voor heel wat verbaasde blikken gezorgd tijdens onze tocht. En toch heb ik mij niet echt onveilig of bang gevoeld. De sfeer in een township is heel bijzonder, iedereen leeft op straat en je buren en overburen zijn niet zoals in Nederland mensen die je sporadisch ziet. Je buren zijn hier als je familie. Terwijl wij daar liepen werd er een radio aangezet en schalde de muziek over straat. Vrouwen voor ons begonnen spontaan al lopend te dansen en ook onze jongens begonnen aan onze hand enkele moves te showen. Na deze tocht hebben we nog een uur met de kinderen gespeeld en om 17.00 uur waren Louise en ik helemaal uitgeput van alle indrukken en het gespeel. Maar de dag was nog niet voorbij, want we gingen 's avonds samen met de familie naar een kerkdienst. Je zou verwachten dat een bezoek aan een township heftig is, maar dan ben je hier nog niet naar een kerk geweest, dat is pas heftig! Ik had mij met de kleine Bob op schoot op een stoeltje genesteld, in afwachting van wat zou gaan komen. De dienst begon met geweldige muziek, een echt gospel koor en zelfs een dansgroep. Iedereen stond te dansen, te klappen en het woord 'halleluja' vloog je aan alle kanten om de oren. Dat moment straalde zoveel liefde, warmte en verbondenheid uit dat mijn blijheids meter zo snel als het licht omhoog knalde. Na dit spectaculaire begin van de dienst kwam de priester op en begon aan zijn preek. Het preken hier gebeurt echter heel intensief en toen gebeurde het raarste wat ik ooit heb gezien. Overal om mij heen begonnen mensen heftig te snikken, het snikken ging over in jammeren en het jammeren ging over in oorverdovend krijsen. Mensen vielen van hun stoelen af, stortten zich op de grond en bleven daar trillend en schokkend liggen. Ook de moeder van de drie jongens begon ineens hartverscheurend te huilen en viel op de grond aan onze voeten. Met haar gejammer leek het net alsof ze al haar leed van zich af probeerde te schreeuwen. Het was ontzettend schokkend om te zien. De kleine Bob was inmiddels al op mijn schoot in slaap gevallen en ik heb hem stevig in mijn armen gehouden en zijn oortjes bedekt, aangezien ik bang was dat hij wakker zou worden en zijn moeder zo aan zou treffen. Na 15 minuten was iedereen weer een beetje gekalmeerd en ging de dienst over in een wederom verbijsterend schouwspel: The Healing. Mensen moesten naar voren komen om de helende vingers van de priester te voelen. Ook dit ging weer gepaard met veel gehuil, geval en geschreeuw. Na drie uur zat de dienst erop en waren Louise en ik zowel fysiek als emotioneel helemaal uitgeput. De ervaring van een township, het met eigen ogen zien onder wat voor omstandigheden de mensen moeten leven, de heftige kerkdienst: het had mij helemaal leeggezogen. Ik snap heel goed dat de moeder zich zo liet gaan in de kerk. Ze heeft thuis geen mogelijkheid om al haar pijn, leed en verdriet eruit te gooien want ze heeft drie kleine kinderen waar ze voor moet zorgen. Drie kleine prachtige jongetjes die in onmenselijke omstandigheden moeten opgroeien. Voor haar is God haar laatste strohalm om aan vast te grijpen, haar laatste sprankje hoop. Ik vond het moedig dat ze nog met zoveel overtuiging 'Thank you Jezus' kon roepen, want bedankt voor wat? Voor het krot waar ze haar drie kinderen in moet grootbrengen? Voor de viezigheid en vuiligheid om haar heen? Voor de financiële problemen? Voor de honger en de kou? Ik vond het vreselijk om de familie na de kerkdienst weer af te moeten zetten bij wat voor hen thuis is, maar gelukkig weet ik dat deze drie jongens een klein engeltje bij zich hebben in de vorm van Heleen. Zij biedt hen nog iets om naar uit te kijken en kan moeder heel eventjes haar zorgen doen vergeten. Ik kon het hele gebeuren daarentegen maar moeilijk uit mijn hoofd zetten. Toen ik thuis kwam had ik totaal geen behoefte om te praten over wat ik had meegemaakt die dag, het enige wat ik wilde was een warme douche om al het vuil van mij af te spoelen en mijn bed. Ik hoop dat ik in de komende maanden dat ik hier zit nog de mogelijkheid heb om nog een keer terug te keren naar kleine Bob met zijn familie. Ondanks de grote impact dat dit alles op mij heeft gemaakt, heb ik ook heel goed gezien dat een paar armen om hen heen en veel leuke spelletjes spelen precies is wat die kinderen nodig hebben. Hopelijk kan ik nog een middagje met ze doorbrengen.
Nu genoeg over mijn heftige weekendje. Over kindertjes gesproken, ik wil mijn ontzettend lieve 'oppas-familie' heel heel heel erg bedanken voor de extra fotoruimte! Ik wist niet wat ik zag, want ontzettend leuk en lief! Het verzoek van de kinderen om wat wilde beesten te fotograferen heb ik helaas nog steeds niet waar kunnen maken. Het enige 'wild' dat ik tot nu toe ben tegengekomen was een parelhoen kip die voor mijn auto langs waggelde. Ik heb nog getwijfeld...zal ik mijn camera erbij pakken, misschien dat ik hem met Photoshop in een aap kan veranderen. Maar voordat ik tot actie over kon gaan, was de kip op zijn manier al gevlogen.
Dan heb ik ook nog ander nieuws: ik ga weer verhuizen! En dit keer niet omdat ik niet tevreden ben over het huis, maar omdat Cheryl (de huisbaas) een ander huis heeft gekocht en dit huis op wil geven. Het nieuwe huis waar we naartoe gaan schijnt veel groter, mooier, schoner en luxer te zijn. Met, het aller belangrijkste, meer badkamers. Al het warme water werkt hier namelijk via een boiler en dat is met maar een badkamer erg snel op. We gaan volgende week al langzaam alle spullen verplaatsen. Het is nog steeds in dezelfde wijk, dus veel zal er niet veranderen.
Goed, ik vind dat ik mijn boekwerk zo wel weer aardig bijgewerkt heb dus ik ga er een einde aan breien. Zoals de priester zou zeggen: 'Good day and God bless you all!'
Liefs, moi!
p.s foto's volgen later, die ik moet ik nog van Heleen krijgen.
Reacties
Reacties
Erg indrukwekkend Nan..., ik heb eigenlijk op het moment ernstige haast mr kon het niet laten nog even jouw berichtje te lezen en geloof het of niet: gedurende jouw verhaal was ik even de tijd vergeten. Ik vind het fantastisch om te lezen dat je openstaat voor dit deel van Afrika en ik was zeer verrast om te lezen dat je weer (!!) gaat verhuizen. Alles komt dus toch écht in 3-en ;) zo blijkt maar weer.
Leuk dat je mijn blog ook gelijk hebt gelezen en tnx voor je lieve adviezen en tips! Je hoort van me :)
Kus xxx
lieve Nanda, wat een spannend verhaal. Ik voel bijna de pijn en verbijstering die jij moet hebben gevoeld. Weten en ervaren zijn dan toch heel ver uit elkaar liggende zaken.
Je bent echt een student hoor met al dat verhuis.
Goed dat we mailen anders zat mijn adresboekje al 3 keer onder de doorhalingen. Doe je het nu even wat rustiger aan met bezienswaardigheden? Je moet wel beloven het eerst allemaal te laten bezinken voordat je weer op avontuur gaat hoor meis.
Afgelopen maandag 24-8 was erg leuk. Fijn dat je er even bij kon zijn. Sterkte met je verantwoordelijke werkzaamheden deze week en tot gauw. knuffel voor een
lieverd die wel erg snel wijs wordt.
Hi Nanda, als je ooit een master wil doen dan moet het maar antropologie worden; vergeet vooral niet de specialisatie "visual antropology", voorheen ethno-cinematografica. Je hebt talent en een groot hart. Een mooie en zelfs noodzakelijke combinatie in dat vak.
geniet ze en blijf je verbazen! abrazo
Rakend en heel persoonlijk. In mijn zoektocht naar informatie over Zuid-Afrika, ben ik heel toevallig op je blogje beland. Kan het me zo voorstellen dat dit alles een mens heel stil, uitgeput en leeg maakt.
Binnenkort vertrek ik. Mijn allereerste echte reis. En ben er mij bewust van dat dit heel diep zal raken.
Blij dat ik je blog heb ontdekt,
groetjes,
Jurgen
Rakend en heel persoonlijk. In mijn zoektocht naar informatie over Zuid-Afrika, ben ik heel toevallig op je blogje beland. Kan het me zo voorstellen dat dit alles een mens heel stil, uitgeput en leeg maakt.
Binnenkort vertrek ik. Mijn allereerste echte reis. En ben er mij bewust van dat dit heel diep zal raken.
Blij dat ik je blog heb ontdekt,
groetjes,
Jurgen
Hoi Nanda! Meisje, wat was je schrijven weer prachtig! Je kunt het geloven of niet, ik zit nog met tranen in m''n ogen zo indrukwekkend en zo geweldig wat je allemaal hebt geschreven! we hebben het weer met plezier gelezen. Toch mooi, dat je ook de andere kant gezien hebt van Afrika, je snapt niet dat de mensen en kinderen daar nog zo opgewekt en blij(?) kunnen zijn. Wat indrukwekkend moet die ''kerkdienst'' geweest zijn,kan me voostellen dat jullie afgedraaid waren! Lieve Nanda,ga vooral zo door met schrijven, we kijken weer met spanning uit naar je volgende bericht!Goetjes weer van Opa en Oma de Koning.(van Marja!)
Jeetje Nan, wat een verhalen. Ik zie dat ik wat in te halen heb. Hoelang ben je er al?
Wat heftig je verhaal. Je weet wel dat er veel ellende is op de wereld, maar gaat automatisch verder met je eigen ding. Logisch ook, maar ik denk dat jij wel veel zal veranderen daar.
Succes meis en geniet van je avontuur! Houd me op de hoogte!
Liefs
Wow, weer zo'n geweldig en aangrijpend verhaal!
Goed dat je oog hebt voor beide kanten van Afrika
Blijf genieten!
Lieve Nanda we hebben je verhalen weer gelezen,wat kan jij goed schrijven of we er zelf bij zijn,je heb een druk bestaan zo te lezen,maar wij vinden het heel knap van je om ons je verhaal te typen, Hier gaat het verder goed.Frans en Marchien en Hans en Gina zijn met zijn 4e naar Oostenrijk op vacantie leuk hoor ,hopelijk hebben ze goed weer.Frans heeft al opgebeld maar ik ben vergeten te vragen of ze mooi weer hebben,maar dat zal wel want wij hebben ook nog mooi weer,maar morgen is het afgelopen niets aan te doen.Ontvang je onze berichten? Zo Nanda jij heb weer wat te lezen,hopelijk ontvang je onze berichten.Heeeel Veeeel liefs van Oma en Opa.
Mijn allerliefste Nanda,
Even een kort berichtje van oma de Koning. Nanda ik geniet heel erg van al je mooie verhalen die je op de computer zet. Ik lees dat je erg veel mee maakt en er ook van geniet. Vandaag hebben je moeder en ik een bezoek aan het ziekenhuis gebracht. Ik ben binnenstebuiten gekeerd en tot op heden weten we nog niets. Morgen dag 2 voor onderzoek, als we dan iets te horen krijgen laten we het jou ook weten. We zijn samen heerlijk op de dam gaan eten en hebben lekker in het zonnetje gezeten. Nog even nazomeren. Ik vind het heerlijk dat je moeder bij me is, want zij typt nu voor mij de rest van het berichtje!! ( voordat ik het berichtje getypt hebt ben je op de terugreis :)Verder heel veel liefs van oma de Koning, xxx
Ik wacht in spanning op je volgende verhaal.
Hey Nan!
Jeetje wat een heftig verhaal zeg.. ik zou het echt niet droog kunnen houden denk ik daar. Zo erg om te zien hoe zoveel mensen moeten leven onder die omstandigheden, en dat je dat allemaal zou willen veranderen maar dat kan gewoon niet! Ik vind het wel heel goed van Heleen dat zij toch nog iets aan die familie kan geven in de vorm van liefde en kleding.
Nou ik ga nu weer je volgende verhaal lezen en de foto's kijken! (loop een beetje achter...)
Veel liefs!
Hallo Nanda je verhaal weer gelezen,en je heb het moeilijk gehad, maar na regen komt zonneschijn moet je maar denken.Hier gaat alles goed vanavond komen Frans en marchien, ze zijn op vacantie geweest met Hans en Gina naar Oostenrijk wij zullen vanavond wel horen hoe ze het gehad hebben.We hopen dat het met jou ook goed gaat,maar jou kennende zal het wel lukken.Hier gaat verder alles goed.Het is hier nog steeds mooi weer en dat in Holland,het wordt wel wat kouder maar de zon schijnt nog steeds en hopelijk nog lang.Wat kan jij goede berichten sturen, ik lees ze meestal een paar keer.En in mijn gevoel ben ik dan bij je. Kop op jij komt er wel.We kijken uit naar je volgende bericht als je tijd heb hoor? heel veel liefs en een dikke pakkert van Oma en Opa van Aalst
hallo meis, ja wij zijn ook weer bij jouw les hoor.
Even 6 dagen heen en weer gepuft naar de Ardeche in Frankrijk wel en niet in Oostenrijk. Midden tussen de bergen in een gehucht uit 1770 ongeveer. Apart zo tegen de bergen aan te leven met niets. 4 km klimmen over leisteen om je brood te kunnen halen. (vroeger werd dat vast gebakken op de gevonden buiten ovens). Wisselend weer gehad maar wel lekker warm. Veel geklommen en geklauterd. Viel met mijn conditie nog best mee gelukkig.
Alles en iedereen heel gebleven en erg gezellig gehad.
Hoop voor jou dat je een beetje bent bijgekomen van je weekje hel. Is je laptop echt naar het hiernamaals of moest ie even drogen in de zon? Inmiddels zijn de broertjes vast wel trots op je nu je deze klus geklaard hebt. Nog even een maandje volhouden en dan krijg je gezellig bezoek. xxxx en tot gauw Marchien
Reageer
Laat een reactie achter!
- {{ error }}