Mijn eigen week in hel
Ken je het gevoel even helemaal van de wereld te zijn. Te moe om zelfs maar je eigen naam te herinneren. Deze week was mijn eigen week in hel. De broers lieten mij deze week een week alleen met de opdracht om al het materiaal van de aankomende film te digitaliseren. Een opdracht met behoorlijk wat verantwoordlijkheid aangezien de tapes met elke vezel in je lijf bewaakt moeten worden. Tape weg, betekent beelden weg, tape beschadigd, betekent beelden beschadigd. Wanneer dat gebeurt is de Tafelberg een uitstekende locatie om jezelf vanaf te storten. Niet verwonderlijk dus dat ik behoorlijk zenuwachtig was voor deze opdracht.
Ik werd de hele week gestationeerd bij het bedrijf E-tv, het soort RTL van Afrika. Hier ging ik samen met editor Laila aan de slag om alle 36 tapes van ieder 50 minuten te digitaliseren. Tijdens het digitaliseren moest ik een log bijhouden met tijdcodes en een beschrijving van wat ik zag. En omdat we nog niet genoeg te doen hadden moest iedere tape vervolgens nog eens opgedeeld worden in kleine stukjes, want monteren met een stuk van 50 minuten is niet te doen. Om het hele gebeuren nog wat spannender te maken zat er een deadline van vier dagen op.
Alles, maar dan ook alles wat mis kon gaan is mis gegaan. De duivel leek naast ons te zitten om ladingen 'bad luck' over ons heen te storten. Ik heb op het randje van de Tafelberg gebalanceerd, met een diep ravijn onder mij dat verleidelijk naar mij lonkte. Waarom ben ik niet gesprongen? Omdat ik godzijdank nog wel alle tapes in goede staat in mijn bezit heb en weer veilig naar het kantoor heb terug kunnen brengen.
Vier dagen lang heb ik van 7 uur ‘s ochtends tot 21.30 ‘s avonds non-stop in een klein hok gezeten om die verrekte tapes te digitaliseren. Computers vielen uit, bestanden sloegen niet goed op, mijn laptop overleed, drinken over toetsenborden heen, de machine om te digitaliseren die een dag terug moest naar het verhuurbedrijf voor een noodgeval. Op vrijdagavond was ik zo uitgeput van al het harde werken en alle problemen waar geen einde aan leek te komen, dat ik huilend tegen editor Laila snikte 'I am so sorry, but I can't anymore. I am so tired. I am so tired.' Ik heb mijn eigen grens dubbel en dwars overschreden. Na zo'n tien nervous breakdown's, twee huilbuien en honderd keren machteloos naar het hoofd grijpen was de klus dan zaterdagavond eindelijk geklaard. Ik ben nog nooit zo uitgeput geweest.
Zondag heb ik al het materiaal met uiterste zorg teruggebracht naar het kantoor in Houtbay. Alles achter slot en grendel, de drie alarmsystemen rondom het huis dubbel gecheckt en maar bidden dat er geen brand uitbreekt waardoor al het werk alsnog vernietigd wordt. Het had me niet verbaasd als het daadwerkelijk was gebeurd.
Om alle stress en vermoeidheid van mijn schouders te laten vallen ben ik met mijn auto Chapmans Peak opgereden. Daar heb ik een uur lang in de zon op een steen voor mij uit zitten staren, genietend van het adembenemende uitzicht op Houtbay en de oceaan. En toen realiseerde ik mij weer dat ik niet in een hokje van zes vierkante meter woon, maar in Zuid-Afrika. Zuid-Afrika met zijn spectaculaire landschappen. Het land waar de mensen niet leven om te werken, maar werken om te leven. Waar de mensen in het weekend massaal de natuur intrekken om te hiken, wielrennen, hardlopen of surfen. Waar families hun klapstoeltjes langs de kant van de kustweg zetten om te braaien en te genieten van de zonsondergang. Ondanks dat deze week rechtstreeks uit de hel leek te komen, zit ik nog steeds aan de goede kant van de wereldbol. De kant waar na regen inderdaad de zon weer gaat schijnen.
Liefs,
Nanda
p.s Lieve Simonetta, heel erg bedankt voor de extra fotoruimte! Ik ben al druk bezig om mij als een echte Koreaan op te stellen en er lustig op los te klikken. Helaas vertoont mijn laptop na het water incident nog wat mankementen, waardoor ik mijn foto's nog niet online kan zetten. Ik hoop zo snel mogelijk een oplossing te vinden!!
Reacties
Reacties
Hi lieve Nan, bij hoogtepunten horen helaas ook dieptepunten en dat was bij jou afgelopen week duidelijk het geval. Wat een pech heb je gehad! Maar.. je hebt het goed afgerond, bent doorgegaan en je ziet het nu zelfs weer positief in. Ben trots op je :)
Sterkte ermee meis! kus
hahahahaha, wat een verhaal. Ik ben benieuwd hoe de broers op de uitkomst van je werk gaan reageren. Doet me denken aan het monteren van een audio reportage; ik was klaar toen de tape van de kern viel. In mijn tijd had je dan geen back-up; je kon opnieuw beginnen. Lekker he ...staren, zittend op een steen, genietend van het uitzicht. werk en geniet ze!
Nan!!! Jeetje wat een heftige stories allemaal! van het vorige verhaal de Kerkdienst, supergaaf om mee te maken! Hier in Nederland gebeurt het ook, dat mensen neervallen, dat noemen ze dan 'In de Heilige Geest vallen', jaja dat weet ik dan weer, dus niet alleen in Afrika gebeurt het. Ik kan je wel een keer meenemen als je terugent naar een dienst waar het ook gebeurt;) Hoewel de levensomstandigheden natuurlijk wat anders zijn. Maar heel mooi dat je daar heen bent geweest, kan me heel erg voorstellen dat je echt overdonderd bent door wat je hebt gezien!
En dan je beklag over je stage, ik snap het helemaal, maar zoals je zelf al zegt, kop op, je zit wel in Zuid-Afrika! WOUW!!
liefs,
Nan
Hoi Nanda,
Ben weer 'bij' met lezen van je verhalen (liep wat achter ivm. vakantie). Wat een belevenissen weer.. Heb ook je foto's bewonderd; wat een natuurschoon! Wist niet dat Zuid Afrika zo mooi is! En waren ze wel tevreden over het werk wat je met bloed, zweet en tranen hebt afgeleverd?
Nou, geniet verder (wijn, bbq hier, bbq daar, strandje, wandelingetje..), maar volgens mijn lukt dat best!
Zie weer uit naar je volgende verhaal.
Groetjes, ook van Ron en Shandra,
Linda
We vinden eigenlijk dat de (coast)road to hell en het uitzicht vanuit de hel reuze meevalt.
Oh Nan, het zat je duidelijk even niet mee. Ik had al lang in elk geval die laptop van de Tafelberg afgeflikkerd. Maar goed, jij hebt je groot weten te houden. Harde werker!!! Nou laten we gewoon stellen, dat het nooit meer erger kan dan dit! Heb je dat meteen gehad.
En ik vergeet het trouwens steeds te zeggen, maar je kan echt goed schrijven! Leuk om te lezen!
Kus, Char
Hoi Nanda!
Terug van een paar dagen weggeweest las ik weer je belevenissen.Ja, dat het wel eens tegenzit is vervelend, maar je moet maar denken: ook dat hoort erbij, morgen gaat het wel weer beter! En inmiddels zal de lucht wel weer opgeklaard zijn neem ik aan. Maar het was wel hectisch,die dag, en gelukkig dat je daarna een fijne steen heb gevonden om lekker in het niets te zitten kijken!! Hopelijk is ook je lap-top bijgekomen van de schrik, zodat je weer vrolijk verder kunt schrijven! Want denk erom, we kijken steeds naar je volgende belevenis! Doe je best hè, en veel sterkte . Groetjes van Oma de Koning!
Reageer
Laat een reactie achter!
- {{ error }}