Of ik ook nog wel eens werk is de vraag die ik naar aanleiding van mijn blogs vaak te horen krijg. Nou en of dat ik mij hier het zweet uit de mouwen ploeter. Van maandag tot vrijdag gaat om 07.00 uur mijn wekker. Vanuit mijn kuil in bed rol ik naar de douche, van de douche naar de keuken, van de keuken weer terug in bed met ontbijt en daarvandaan zo mijn stalen ros in. Dit stalen ros heeft mij overigens al drie keer in de steek gelaten. De startmotor (bestaat dit?) was kapoet, maar daar kwamen ze pas na de derde keer achter. Startmotor is inmiddels vervangen en mijn auto ronkt weer als een tierelier. Mijn radio daarentegen niet meer, dus ik moet mijzelf vanaf nu vermaken met liedjes zingen. Onder het rijden naar mijn stage en tussen de liedjes door bedenk ik mijzelf iedere ochtend: 'en we gaan nog niet naar huis, nog lange niet, nog lange niet' Eerlijk gezegd zou ik zo fulltime bij de Foster Brothers kunnen en willen werken. Mijn werk voelt namelijk niet echt aan als werk, maar meer als een passie. En dat is nu net wat iedereen zoekt of waarvan iedereen droomt in zijn/haar leven, van je passie je werk maken. Het helpt dat ik bij de Foster Brothers omringt ben met mensen die hier hetzelfde over denken en die gedachte ook echt waargemaakt hebben. Damon & Craig bedenken, filmen, produceren en monteren de prachtigste films over Afrika. Roger, hoofdpersoon in de nieuwste film, heeft na jaren in het bedrijfsleven te hebben gezeten letterlijk een stap in het diepe gemaakt en is nu professioneel onderwater fotograaf. Zijn werk bestaat uit duiken met walvissen, haaien, dolfijnen en zelfs krokodillen. Het zijn allemaal mensen die volop van het leven genieten en de regie over hun leven in eigen handen nemen. En ik kan je vertellen: dat werkt allemaal zeer inspirerend. Maar tussen het filosoferen over het leven en de inspirerende gesprekken door ben ik, echt waar, ook hard aan het werk. Zo maak ik de productie budgetten voor aankomende films en houd ik de budgetten voor lopende films bij. Daarnaast ben ik nog steeds bezig met het monteren van een promo en ja af en toe moet er ook weer gedigitaliseerd worden (flashback naar mijn week in hel). Vorige week ben ik ook mee geweest op een draaidag. We moesten het oude bedrijfsleven van Roger, de hoofdpersoon uit de nieuwe film, op gaan nemen bij het bedrijf Old Mutual waar hij vroeger gewerkt heeft. Een stukje om te laten zien hoe zijn leven eruit zag voordat hij onderwater fotograaf werd. Roger is een zeer knappe 40 jarige dude die mij de benaming babe heeft gegeven en met een gezellig knauwaccent de hele dag door: hi babe, sure babe, you go first babe, bye babe, cheers babe..loopt te roepen. Ach ja wat kan ik zeggen, hij mag dan wel 40 zijn, maar stiekem vind ik het natuurlijk alleen maar leuk dat ik de hele dag door 'babe'genoemd word. Wie wil dat nou niet

. Een opnamedag bij Old Mutual dus: leerzaam en leuk aangezien Craig & Damon bij alles wat ze doen mij een uitleg geven. Dat is ook de reden dat ik zo ontzettend van deze stage geniet. In Nederland word je als stagiaire vaak weggestopt in een hoekje en staat na 5 maanden het stof meters hoog op je neus. Niemand kijkt naar je om, niemand legt je iets uit en niemand weet of je naam nu Annie of Piet is. Hier voelen mijn bazen Craig en Damon inmiddels meer aan als familie dan als werkgever en ik begin mij steeds meer een echte 'Foster' te voelen. Er wordt bovendien uitstekend voor mij gezorgd. Craig maakt tegenwoordig iedere middag een salade voor mij want hij kon defeinitely zien dat ik al 6 kilo ben aangekomen (fijn, bedankt!). Van Roger krijg ik wanneer hij langs komt een knuffel en serieus een aai over mijn bol. Damon is altijd in voor goede gesprekken over mijn toekomst. En Lauren (de vrouw van Damon) is zo ontzettend lief dat ik haar zo als tweede moeder aan zou nemen ( mam, jij blijft natuurlijk nummer 1 ) Kortom: ik wil niet meer weg! Ik baal als een stekker dat ik niet mee kan met opnames in april/ mei van aankomende films en ik baal als een stekker dat ik deze heerlijke baan en geweldige mensen straks in januari moet verlaten. Heel stiekem zit ik er aan te denken om na mijn afstuderen of na mijn vervolgstudie voor een langere periode terug te keren naar Foster Brothers. Dit idee is natuurlijk nog erg vaag en misschien wel een soort van opwelling, maar toch: zeg nooit, nooit!

Zo, nu ik iedereen de stuipen op het lijf heb gejaagd door te zeggen dat ik misschien over een tijdje voor een langere periode terug wil naar ZA zal ik nu maar overgaan op een wat leuker onderdeel van mijn blog. Ontspan, vergeet wat ik hiervoor allemaal heb gezegd, want het is weer tijd voor het weekend verhaal. Een weekend vol muziek, hippies, tentjes en rare mensen. De afgelopen dagen vond het Rocking the Daisies Festival plaats in Darling. In Nederland ben ik nooit zo van de festivals, omdat dit meestal garant staat voor een hoop blubber en veel dronken boeren. Maar aangezien je alles in je leven een keer geprobeerd moet hebben (weer zo'n uitdrukking die ik eigenlijk nooit gebruik)....besloot ik met mijn huisgenoten mee te gaan om zaterdag en zondag te festivallen. Het terror busje werd weer volgestouwd en VROEM, PENG, KLENG BANG...daar gingen we met z'n alle op weg naar Darling. De eerste opmerking bij aankomst was: 'goh, ik wist niet dat het een verkleedfeestje was'. De tijdmachine was bij Rocking the Daisies blijven hangen in de hippie / rock zone en er liepen aardig wat opmerkelijke figuren rond. Jongens in zeer strakke gekleurde spijkerbroeken, meisjes met afgeschoren haren, vreemde hoedjes, gekleurde zonnebrillen, veel blote voeten, dreadlocks en zelfs een man in zilver latex pakje. Nadat we een beetje geacclimatiseerd waren hebben we onze tentjes voor de komende nacht opgezocht, hadden Rob & Frederik al snel een biertje in hun hand en zijn we het terrein gaan verkennen. We merkten al snel dat de sfeer echt ontzettend goed was. Terwijl diverse Zuid-Afrikaanse bands hun ding deden op het podium had ik constant zo'n:' yeah peace men', gevoel. Heerlijk! 's Avonds ging in combinatie met veel bier en ontzettend goede muziek het dak eraf. Om het festival gevoel helemaal compleet te maken heb ik die nacht niet in een tentje, maar samen met Esther in Frederik z'n busje geslapen...pfoe nou wat een wildebras ben ik toch. Dat doe ik gewoon even, in een busje slapen. Maar om toch nog een beetje dicht bij mijzelf te blijven had ik natuurlijk weer geen druppel alcohol op, maar was ik de volgende ochtend wel helemaal gesloopt door ietwat oncomfortabel slapen op een busbank. Jawel, ik ben en blijf een mietje. Gelukkig voelde de rest zich ook niet meer zo fit als een hoentje en zijn we na een paar uur weer terug naar huis gereden. Daar vielen we allemaal rond 20.00 uur als een blok in slaap. Vooral Frederik liet zich charmant met kleding en al aan als een baksteen voorover op bed ploffen. De volgende ochtend nog steeds in dezelfde pose. Ach ja, plezier eist soms zo z'n tol, maar ik had het voor geen GOUD © Rob willen missen!

Cheers!

Nanda

p.s foto's van het festival volgen later deze week

p.p.s de komende 2 weken even blogstilte vanaf mijn kant, aangezien papa en mama mij vanaf vrijdag gezelschap komen houden hier in Kaapstad!