Ik heb de sprong gemaakt! Nou ja, sprong....het was meer een raar loopje met een grote parachute op m'n rug en een klein macho mannetje achter mij. Dit verschijnsel staat ook wel beter bekend als paraglyden. Afgelopen zaterdag werd ik om 07.15 wakker gebeld door mijn instructeur Peter die mij vertelde dat we om half 12 een leuke vlucht gingen maken vanaf Lions Head. Fijn, zo'n sportieve kerel die je dat al zo vroeg mogelijk op een zaterdagochtend mede wilt delen. Huisgenootje Lisette bood zichzelf aan als cameravrouw om een paar goede actie shots van mij in de lucht te maken. Om half 12 stond ik paraat en schudde ik de hand van mijn instructeur die er precies uitzag zoals ik had verwacht. Klein, zon gebruind, de 40 al ver gepasseerd, maar diep van binnen nog steeds een ondeugende 20-jarige jongen (ik ken iemand die als hij dit leest vast en zeker ook een puntje van herkenning zal hebben...ik noem natuurlijk geen namen piraatje).

Nadat ik een joekel van een rugzak op m'n rug gehesen kreeg werd ik door Peter mee naar boven genomen. En dat viel toch even zwaar tegen zeg. Ik heb ongeveer 15 minuten een stijl pad omhoog moeten klimmen en ik heb zo'n 100 keer gedacht dat ik stijl achterover flauw zou vallen of op z'n minst door m'n benen zou zakken. M'n conditie is volkomen prut en ik schaam mij er helemaal terecht heel diep voor. Peter bleef ondertussen vrolijk vragen op mij afvuren, die ik tussen het gehijg door zo kort mogelijk probeerde te beantwoorden met ' ja' *hijg* *puf*, 'nee' *hijg* *puf* 'misschien' *hijg* *puf*. Eenmaal boven op de berg (wat nog geen eens de echte top was)....had ik het inmiddels tien graden warmer en was een flesje zuurstof niet verkeerd geweest. Maar ik had helemaal geen tijd om mij daar druk over te maken, want voor ik het wist was Peter druk bezig mij in een groen pakje te hijsen met de mededeling dat ik dat vast nog nooit eerder mee had gemaakt een man die mij aankleedt in plaats van uitkleedt. Uhm....geen commentaar. Toen ik helemaal opgetuigd was kon de vlucht beginnen. Peter deed nog even voor waar ik mijn armen moest laten wanneer de parachute omhoog ging en hoe ik mijzelf in het zitje moest hijsen. Voordat ik deze informatie goed en wel had laten bezinken hoorde ik ineens: run, run, run!!! En daar rende ik braaf de helling af al denkend bij mijzelf 'welke idioot rent er nu van zo'n steile helling af'. Gelukkig bolde de parachute al heel snel op en zat ik samen met Peter binnen 10 seconden in de lucht. Een ontzettend raar gevoel om je op de wind te laten meevoeren. Met een gemiddelde snelheid van 45 km per uur suisde ik om de top van Lions Head en door de wolken heen. Waanzinnig mooi om de bergen, de oceaan, het strand en alle huizen vanuit de lucht te zien. Peter heeft mij ook nog even aan de touwtjes laten trekken zodat ik zelf kon voelen hoe het besturen van een parachute werkt. Na zo'n 25 minuten in de lucht gehangen te hebben vond Peter het nog even tijd voor wat actie. Na eerst keihard de linkerkant opgedraaid te hebben, vervolgens keihard de rechterkant en een paar keer flink zakken vond mijn maag het wel mooi geweest. Peter gelukkig ook en de landing werd ingezet. Ik ben heel charmant op mijn kont geland om vervolgens achterover om te rollen....tadaa! Allemaal mooi vastgelegd door cameravrouw Lisette. Al met al was het echt een super ervaring en zeker aan te raden! Ik heb overigens nog steeds niet betaald. Toen ik aan meneer vroeg hoe we het zouden regelen met de foto's en de betaling antwoordde meneer al gniffelend tegen zijn vriend: kom maar een keer langs bij mij thuis en dan is het wel goed. Waarop ik zei....haha heel grappig, but seriously wil je je geld of niet? Nu moet ik maar een keer langs kantoor gaan om de foto's op te halen en te betalen. Lekker makkelijk op z'n Zuid-Afrikaans, zie maar wanneer je komt, zie maar wanneer je betaalt. Ik vind het al lang best, zo nodig hoef ik niet van m'n 95 euro af...dus foto's van mij in de lucht komen eraan maar ik weet nog niet wanneer.

Na het paraglyden zijn Lisette en ik doorgereden naar het strand van Camps Bay, want daar was een volleybal en voetbal evenement aan de gang, georganiseerd door m'n huisgenootje Maaike. Tien teams speelde vanaf 10.00 tot 16.00 volleybal en voetbal tegen elkaar. Ik heb mijn handdoekje uitgespreid en heb de hele dag niets anders gedaan dan kijken naar onze mannen die met ontbloot bovenlijf stonden te spelen en te zweten. Helemaal niets mis mee, ik vond het een top dag. 's Avonds was ik zo moe van het kijken dat ik lekker m'n bedje ben ingedoken voor een goede nacht slaap.

Zondagmiddag stond een feest in Mzoli's op de planning. Mzoli's ligt in het township Guguletu en hier wordt iedere zondag door de locals gebraaid, gefeest en gebeest. Vrienden van ons waren er al een keer naartoe geweest en hadden een top tijd gehad. En eerlijk is eerlijk zo'n feest wil ik graag een keer meemaken. Dus zondag vertrokken Paul, Dolf, Maurits, Maaike + vriend, Lisette, Marianne, Joyce en ik richting het busstation om daar een minibusje naar Mzoli's te regelen. Nu is de wandeling naar het busstation al een wereld van verschil met een wandeling door de stad. Het busstation is echt ‘local' gebied, waar in ieder geval geen blanke toerist te vinden is. Niets mis mee, zo lang je met een groep bent gebeurt er niets en kun je hier rustig rondlopen. Aangekomen bij de minibusjes standplaats hadden we al snel een minibus gevonden en zijn we met z'n alle ingestapt. Waar naartoe vroeg onze chauffeur? We willen naar Mzoli's riepen wij. De chauffeur draaide zich om, begon keihard te lachen, ging uit het raampje hangen en schreeuwde naar zijn collega's: hey deze mensen willen naar Mzoli's whahahaha. Wij zaten een beetje als kneusjes voor ons uit te staren en begrepen niet helemaal wat er aan de hand was. Vervolgens draaide de chauffeur zich weer naar ons om en begon te roepen: seriously I am not going to take you to Mzoli's. Mzoli's is in Guguletu...and I can tell you my man, Guguletu is a fucked up place. If you want to be robbed and fucked up you must go there. Paul riep heel hard dat hij ons toch gewoon moest brengen en dat het oke was. De chauffeur begon te rijden al roepend dat we compleet gestoord waren en dat we beroofd zouden worden. Alle meiden in het busje knepen hem behoorlijk en uiteindelijk hebben we hem bij een benzine station laten stoppen voor een goede uitleg. De chauffeur zette zijn motor uit, stapte bij ons aan de achterkant in en ging er eens even goed voor zitten om ons als domme blanken uit te leggen waar we nu helemaal mee bezig waren. Onze held zei: 'luister, ik kan nu jullie geld aannemen en denken fuck it ik zet jullie daar af en zoek het maar uit. Maar ik wil niet dat jullie daar naartoe gaan, zeker niet met al die meiden die erbij zijn. Het is er vol met donkere mannen en zij zullen achter hun aangaan. Voor mij als local is het oke om daar naartoe te gaan, maar jullie zijn blank en ze zullen jullie daarom pakken. Guguletu is de gevaarlijkste plek van de Western Cape en jullie willen daar naartoe? Weet je wat, koop een biertje, koop je eigen vlees en ga lekker bij iemand thuis braaien of op Camps Bay zitten maar ga niet naar Mzoli's toe. Daar horen jullie niet thuis' Nou daar waren wij allemaal wel even stil van. Jeetje wat voelde ik mij dom. Tuurlijk, ik heb genoeg verhalen over Guguletu gehoord. Stagiaires die er per ongeluk met de auto zijn ingereden en er onder politie escorte weer uit zijn gereden, bendes die daar actief zijn en dat het een van de gevaarlijkste townships is. Maar ik heb ook genoeg leuke verhalen gehoord over Mzoli's en dat de feesten op zondag leuk zijn om naartoe te gaan. Er zijn veel Nederlanders die daar een zondagmiddag hebben doorgebracht. Maar na de preek van de buschauffeur hoefden vooral alle meiden niet zo nodig meer en gelukkig begrepen de jongens dat ook. We hebben ons weer af laten zetten thuis en na een grote ‘thank you!' richting de chauffeur zijn we allemaal onze eigen gang gegaan. Het klinkt misschien heel naïef en dom wat we gedaan hebben. Maar inmiddels zit ik hier al zo'n tijd en heb ik al zoveel townships gezien dat het geen ‘big deal' meer is. Ik zou rustig het township Imuzamu Yethu bij Hout Bay inrijden, want het ziet er inmiddels vertrouwd uit. En ik rijd, loop en sta dagelijks tussen alle mensen uit dat township die naar hun werk toe gaan of langs de kant van de weg op werk staan te wachten. En ja, in het begin verwachtte ik overal pistolen paulie's, of boze boeven die mij zouden beroven of uit mijn chico zouden sleuren. Maar ik kan nu met mijn hand op mijn hart oprecht zeggen dat zulk soort gedachtes pure onzin zijn. Ik ga Imuzamu Yethu niet in mijn eentje in omdat ik eventuele gevaarlijke situaties niet uit wil lokken, maar was ik in het begin nog huiverig...inmiddels ben ik niet meer bang van al die mensen die in de buurt van het township om mijn auto lopen en vind ik het alleen maar gezellig. Dat neemt niet weg dat je niet voorzichtig moet zijn. Als ik mijn raampjes open heb houd ik nog steeds de knopjes van mijn autodeuren op slot, maar inmiddels niet meer uit angst maar omdat ik geen zin heb dat er iets gestolen wordt. Autoradio's blijven namelijk gelieft. Op het werk vonden ze de reactie van de chauffeur overdreven en een hoop toestand om niks. Volgens de broers kun je prima met een groep naar Mzoli's toe, zo lang je maar geen waardevolle spullen bij je hebt. Ach ja, jullie horen het....de meningen blijven verdeeld hier in Zuid-Afrika.

Een beetje een loos middagje dus zondag...maar gelukkig stond er voor 's avonds nog wel wat leuks op het programma. GoldFish gaf die avond hun eerste zomerconcert in de strandclub La Med. Als inmiddels echte GoldFish fan en natuurlijk strandliefhebber was dat wel aan mij besteed. Bovendien was het Joyce (niet de Joyce waarmee ik op vakantie ga) haar laatste avond en moest er dus een afscheidsfeestje gevierd worden. En dat hebben we gedaan! Het dak ging eraf, het zweet liep over mijn rug, maar wauw wat een feest. Heerlijk om op een zondagavond aan het strand, in de zon, tussen alleen maar blije mensen nog even zo'n feestje te vieren. En heerlijk dat je in Zuid-Afrika op maandag ook gewoon een uurtje later naar werk kan gaan met het excuus: sorry er was een goed feest gisteren en dat die verklaring genoeg is. Geen smoesjes over bruggen die open stonden, wekkers die niet afgingen of hoofdpijn vanwege ongesteldheid. Nope, gewoon een geweldig feest en iedereen die het begrijpt. Joyce heeft een mooie afsluiting van een mooie tijd in Zuid-Afrika gehad. Vandaag al weer in het vliegtuig terug naar huis, ik ga je missen! Het aftellen is begonnen..over 3 weekjes moet ik ook afscheid gaan nemen van Charlotte en Louise. Maar in Nederland gaan we zeker weer een keer een reünie houden, inclusief GoldFish natuurlijk. En ook dan blijven we op maandag gewoon keihard vast houden aan ons Zuid-Afrikaanse excuus: sorry guy's we just had an amazing party!!

Cheersss!!