Stiekem ben ik best trots op mijzelf dat ik deze reis gedaan en overleefd heb. Nu ik weer helemaal schoon ben en een lekker bed heb om op teliggen valt alles wat ik meegemaakt heb achteraf gezien toch nog wel mee. Maar ja, tot die conclusie kom je altijd achteraf...

Op woensdag 15 december vertrok ik samen met Joyce naar Johannesburg. Aangekomen op de luchthaven werden we door de chauffeur van de touroperator met een grote omhelzing ontvangen...want we zijn immers al jaren vrienden zou je bijna denken. De eerste nacht verbleven we in de Drifters Inn, een mooie Bed & Breakfast om vanuit daar de volgende ochtend naar het Krugerpark te vertrekken. Onze bolide was een grote 4-wheel drive truck die alleen voor reizen naar Mozambique gebruikt werd. Een kolossaal, log, groen monster met open ramen dat ons de komende 17 dagen door Kruger, Mozambique en Zululand moest brengen. De groep bestond uit zes Duitsers, drie Belgen en drie Nederlanders waarvan, met uitzondering van Joyce en mij, de minimale leeftijd toch echt boven de 35 lag. Jullie snappen...Joyce en ik moesten even slikken. Gelukkig kwam onze gids Wilco met zijn 25 jaar wat dichter in de buurt van onze leeftijd. Hij had het echter de gehele reis voorzien op een 39-jarige vrouw, en zij zag een toy boy voor de vakantie ook wel zitten. Ander commentaar dan apart, heel apart...zal ik hierover niet geven. Terug naar de reis, om 07.00 uur 's ochtends vertrokken we naar het Busveld Camp in het Balule Game Reserve. Hier hebben we een night game drive gedaan. Heel leuk om met zo'n wagentje in het donker door de bush heen te rijden. Helaas hebben we afgezien van impala's, slang, kameleon een jenet en wat uilen niet veel spectaculairs gezien. Ik had natuurlijk gehoopt op die leeuw die in het midden van de nacht even een springbokje naast je truck oppeuzelt, maar helaas. De volgende ochtend stond ons om 06.00 uur een bushwalk te wachten en ik kan je vertellen met een gemiddelde temperatuur van 29 graden is dat geen pretje. Toch nog wel wat interessante dingen gezien zoals het holletje van de tarantulla, termieten heuvels, zebra's, een shit verhaal over olifantenpoep en ik heb nog een reuze worm met heel veel pootjes over mijn hand heen laten kruipen. Die middag zijn we door gereden naar het Kruger National Park waar we de hele dag game drives hebben gedaan. Het Kruger Park is immens groot en heeft voornamelijk een lage begroeiing, dit maakt het wat gemakkelijker om wild te spotten. We hebben veel olifanten gezien, zebra's, impala's, buffels, giraffen, nijlpaarden en jawel zelfs een leeuw. Die avond hadden we een overnachting in het Kruger Park, de eerste nacht dat we ons tentje moesten opzetten. Als niet zo heel erg ervaren kampeerders waren Joyce en ik niet de vlotste met deze handeling. Terwijl de rest om ons heen al binnen 5 minuten de tent had opgezet inclusief alle spullen die erin moesten, stonden wij nog steeds te klungelen met de stokken. Ach ja, we namen gewoon onze tijd, waarom haasten in die hitte...het Afrikaanse leven zit al veel te veel in ons bloed, alles op z'n gemak. De volgende ochtend werden we om 5 uur gewekt voor een nieuwe dag vol game drives. Aangezien ik niet zo'n ochtend mens ben en er van ons verwacht werd dat we binnen een half uur gegeten, gedoucht en onze tent weer afgebroken hadden...was mijn humeur verre van vrolijk. Op dat moment konden al die beesten mij even gestolen worden en ben ik lekker met een muziekje en mijn ogen dicht in de truck gaan zitten. Wanneer er weer eens heel hard OLIFANT geroepen werd trok ik een oog open om te zien of het de moeite waard was, zo niet dan gingen ze weer lekker dicht. Eerlijk is eerlijk, na tien olifanten heb ik het echt wel gezien. Ze doen namelijk niet veel meer dan een beetje eten, een beetje kijken en een beetje stil staan. Onze mede reisgenoten waren echter zo enthousiast dat ze bij ieder beestje bijna uit de truck stuiterden van enthousiasme, zelfs bij de honderdste verrekte impala. Gelukkig vertrokken we de volgende dag naar Mozambique. Zodra je de grens van Zuid-Afrika naar Mozambique overgaat houdt het asfalt op en wordt de bush alleen maar dikker. Onze reisleider waarschuwde dat we ons vanaf nu voormoesten gaan bereiden op hobbelige wegen en wat takken die hier en daar uit zouden kunnen steken. Nou, met die waarschuwing had hij absoluut niets overdreven. De rest van de dag hobbelden en schokten we uit de stoel, maar dat was nog niet het ergste. Het ergste waren de takken of soms zelfs hele bomen die door de ramen heen naar binnen drongen. We hadden plastic bakken gevonden om als schild te gebruiken en ons te beschermen tegen de scherpe doorns en nare striemen. En eigenlijk was dat ook nog niet het ergste, wat nog erger was waren de beestjes die zich schuil hielden in de bomen en die terwijl onze truck zich door de bush heen gromde en beukte uit de bomen en takken in de truck vielen. Ik heb zo'n beetje elk insect op mijn armen, benen en buik gehad. Tientallen soorten sprinkhanen, spinnen, wandelende takken, dikke sappige rupsen, torren, kikkertjes. En ja dan moet je kiezen he....ga je voor het insect van je afslaan en riskeren dat je een tak tegen je hoofd krijgt omdat je even je concentratie verliest of blijf je jezelf beschermen tegen de takken en doe je net alsof je niets voelt kriebelen. Ik heb geprobeerd een middenweg te zoeken wat uiteindelijk veel spastische bewegingen opleverde. Eenmaal aangekomen bij onze kampeerplek in het Transfrontier Park zat iedereen onder een dikke laag zweet, vuil, blaadjes, takjes en beestjes. Heerlijk, zo back to the wild. Gelukkig was de kampeerplek schitterend en hadden we uitzicht over een groot meer. Joyce en ik hebben die nacht een klamboe opgehangen onder een boom en lekker in de buitenlucht geslapen. De volgende dag werd hetzelfde ritueel van de dag daarvoor herhaald, maar dit keer kwamen we ook wat bewoonde wereld tegen. Dorpjes bestaande uit niets meer dan houten hutjes op palen. Zodra onze truck kwam aangebulderd liep het hele dorp uit om een kijkje te komen nemen naar die rare witte mensen in dat groene monster. Op dat moment merkte ik echt dat Mozambique nog totaal niet toeristisch en onontdekt is. Je wordt aangegaapt, nagestaard en iedereen zwaait enthousiast. Aan het einde van de dag was iedereen weer net zo vies en plakkerig als de dag daarvoor. Helaas zaten we nu echt in de bush en was het water schaars. Dan maar met vuile voetjes en handjes naar bed. We zouden na het Transfrontier Park doorrijden naar de Limpopo River, maar door overstromingen van de rivier werd dit plan gewijzigd. In plaats daarvan vertrokken we twee dagen eerder dan gepland naar de kust, iets waar niemand in de groep veel bezwaar tegen had na vijf dagen in de bush rond geploeterd te hebben. De kust van Mozambique is echt een verademing en een totaal ander landschap. Prachtige azuurblauwe oceaan, spier witte stranden en zo ver je kunt kijken overal palmbomen. De eerste nacht brachten we door in tentjes op het strand van Tofu, daarna zijn we door gereden naar Vilanculos waar we twee dagen de tijd hadden om even heerlijk te relaxen in huisjes met een echt bed. Joyce en ik hebben op Kerstavond paard gereden langs het strand. Geweldig om na 10 jaar weer eens op een paard te zitten, gelukkig was ik de skills nog niet verleerd en mocht ik los mee rijden met de gevorderden. Heerlijk om over het strand te galopperen. De rest van de avond en nacht besloot mijn maag moeilijk te doen en heb ik een zeer goede relatie met de wc pot opgebouwd en creperend van de maagpijn in bed gelegen. Op eerste Kerstdag stond een tripje met een traditionele Dhow naar een tropisch eiland gepland waar we konden snorkelen. Nadat de gids mij ervan verzekerd had dat het boottochtje niet langer dan een half uurtje zou duren en dat er een wc op het eiland aanwezig was besloot ik toch mee te gaan. En gelukkig maar, want ik had spijt gehad als ik het niet had gedaan. De hele dag lekker gesnorkeld, prachtige vissen gezien en wat slaap ingehaald in de schaduw van een rieten hutje. De volgende dag reden we door naar Inhambane, een andere schitterende kustplaats waar we drie overnachtingen hadden. In eerste instantie zouden we in houten huisjes verblijven, maar wegens veranderingen moesten we hier helaas onze tenten opzetten. Even flink balen, want zee, zand, zon en tentjes is geen fijne combinatie. Maar ook in Inhambane heb ik mij prima vermaakt. De eerste dag heb ik een oefen scuba duikcursus gedaan om te ontdekken of scuba duiken iets voor mij is. Helaas werd ik bij de refreshment cursus neergezet wat betekent dat je met mensen zit die al 10 jaar hun PADI hebben, maar twee jaar niet gedoken hebben en even een opfrissing nodig hebben. De duikinstructeur zei dat hij het rustig aan zou doen en zich op mij zou focussen, maar het ging mij toch allemaal even te snel. Ik was nog geen 5 seconden onderwater of ik moest al trucjes doen met een duikbril onderwater vol laten lopen en via je neus weer klaren. Blijkbaar kreeg ik daardoor last van hyperventileren onder water, want ik kreeg mijn ademhaling niet meer onder controle. Mijn duikinstructeur verzekerde mij dat ik het echt wel onder de knie zal krijgen als ik wat meer tijd heb en wat rustiger aan kan doen. Volgende keer beter, ik wil het absoluut nog een keer gaan proberen alleen dan op een wat rustiger tempo. Van de duikschool ben ik terug gelift naar onze kampeerplek aangezien het veel te heet was om dat hele eind terug te lopen. Liften was veilig volgens de duik dude en jawel ik had gelijk raak...ik stapte in bij een of andere Zuid-Afrikaanse Minister die een grote terreinwagen met airco had. Als je het doet, doe het dan ook gelijk goed natuurlijk ;-). De volgende dag ben ik op een Ocean Safari gegaan. Dat houdt in met een speedboat die met gemiddeld 170 PK over het water scheurt op zoek naar de beruchte walvishaaien die in de wateren rondom Mozambique zwemmen. De tocht op de speedboat was al een avontuur op zich aangezien dat ding meters hoog de lucht in stuiterde. Helaas hebben we geen walvishaaien kunnen vinden om mee te snorkelen, maar we kwamen nog wel een groep wilde dolfijnen tegen. Snorkel op, bootje uit en duiken maar...de mooiste ervaring van de hele reis. Geweldig om tussen een groep dolfijnen te zwemmen. Eentje bleef onderwater vlak voor mijn neus even hangen om mij recht in mijn ogen aan te kijken. Helemaal super! Na de Ocean Safari kreeg ik het voor elkaar om binnen 5 minuten een record aan pech momenten te maken. De speedboat scheurde van de oceaan keihard het strand op en aangezien ik mij niet helemaal goed vast had gehouden vloog ik er vanaf en maakte een mooie slide over het strand. Mijn hele rechterkant was gelijk flink geschrubd. Vervolgens klom ik op de trailer die ons terugbracht naar de duikschool en verloor ik tijdens het rijden mijn slipper. Ik sprong van de trailer af midden in een blijkbaar giftige plant die mij prikte, waarna ik met een bloedend been op blote voeten over het strand naar mijn slipper moest rennen en dus lichtelijk mijn voeten verbranden op het hete zand. Jawel en dit alles gebeurden allemaal in maar 5 minuten. Knap he! Met die giftige plant is het uiteindelijk allemaal nog goed gekomen trouwens...afgezien van wat spieren die helemaal stijf werden is er niets ernstigs gebeurd. 's Avonds hebben we zoals het hoort heel tropisch cocktails uit kokosnoten gedronken en een goede braai gehad. De volgende dag vervolgde de reis naar Maputo. We hebben die dag van 07.00 uur 's ochtends tot 22.00 's avonds in de bus gezeten, afgezien dan van een bezoekje aan een lokale markt. Hier werden niet alleen souvenirtjes verkocht maar er was zelfs een jongen die zichzelf aanbood aan Joyce en mij voor een leuk pleziertje. Ontzettend met de gozer gelachen. Gelukkig kun je met Afrikaners heel makkelijk grapjes maken en gewoon een beetje staan geinen zonder dat ze je al hun spullen (of zichzelf) door je neus heen boren. Eenmaal in de stad aangekomen bleek de veerpont ondergelopen te zijn waardoor we 150 kilometer om moesten rijden en op hobbelige niet geasfalteerde wegen duurt zoiets vrij lang. Uit pure verveling zijn Joyce en ik maar uit het raam gaan hangen om eens wat contact met de locals te zoeken. Erg grappig, want werkelijk iedereen zwaait en lacht terug of roept hey how are you. We hebben ons prima vermaakt zo. Na een nacht in een hotel in Maputo vertrokken we de volgende dag opnieuw de bush in voor een overnachting in het Maputo Elephant Reserve. Best mooi, maar weer veel takken bomen en insecten, maar geen olifant gezien. De volgende dag was het de 31^ste en trokken we de grens van Mozambique naar Zuid-Afrika weer over...op naar Zululand oftewel de streek Kwazulu-Natal. Joyce en ik hebben bij het oversteken van de grens even de Zuid-Afrikaanse bodem gekust, want halleluja wat was het fijn om weer gewoon asfalt te hebben en niet meer al je ingewanden eruit te hobbelen. In Zululand, wat eigenlijk ook gewoon alleen maar bush was, hebben we overnacht in een soort van houten tentjes. Dat was ook de plek waar oud en nieuw gevierd werd. Nog nooit zo'n bizarre oud en nieuw gehad. De gids viel aan het begin van de avond in slaap en heb ik later op de avond wakker gemaakt door een fles water over z'n hoofd heen te gooien, twee vrouwen hebben als kleine kinderen ruzie staan maken en na 12 uur was iedereen zo knetter bezopen..mede dankzij Joyce en mij. Wij waren begonnen met het maken van de beruchte typisch Zuid-Afrikaanse springbok shotjes bestaande uit Amarula en Mint Likeur. Na zo'n vijf shotjes hielden Joyce en ik het voor gezien, maar de rest ging door en door en door en gooide er daarna nog wat tequila tegenaan. Nog nooit zo'n stelletje dronken volwassenen bij elkaar gezien. Mensen ruilden van kleding, sprongen in het zwembad, dansten op de tafel, vielen van stoelen af, konden geen zinnig woord meer zeggen en Joyce en ik hebben keihard om iedereen zitten lachen. Om 5 uur 's ochtends was er nog een party poeper over die op een stoel in slaap was gevallen en toen hij door z'n vrouw naar bed werd gesleurd heel hard bleef roepen dat het feest nog niet afgelopen was. Diezelfde party poeper was tijdens de game drive die voor 1 januari op de planning stond nog steeds een beetje dronken. Om 11 uur 's ochtends zaten we allemaal met een duf hoofd op in een wagentje om nog even wat wild te spotten in het Hluhluwe National Park. En wederom heb ik in een scheur gelegen om de nog steeds dronken Belgische party poeper die bij ieder beest heel hard JOEEEHOEEEEEE riep, spontaan in keihard gelach uitbarstte of ineens weer als een zoutzak in elkaar zakte. Ik had echt niet verwacht dat ik dit zou kunnen zeggen, maar oud en nieuw was echt een top avond met al die oudjes

. Op 2 januari zijn we weer terug gekeerd naar Johannesburg waar we een nacht in een luxe Bed & Breakfast hadden. En jawel...in deze Bed & Breakfast is hetgeen gebeurd waar ik serieus de hele reis nachtmerries over gehad heb en waarvan ik dacht dat het niet meer zou gaan gebeuren nu we niet meer in tentjes sliepen. Joyce en ik waren helemaal lekker schoon gedoucht en lagen lekker te relaxen tussen de witte lakens van een heerlijk bed. Vanuit het niets viel er de grootste spin die ik ooit gezien heb van het rieten plafond PAF naar beneden op ons bed. Ik geloof dat mijn gegil tot in Kaapstad te horen was. Ik wist niet hoe snel ik uit het bed moest springen en ik heb mezelf opgesloten in de badkamer, ik had kippenvel over mijn hele lichaam. De spin is onder het bed gekropen en ik heb de hele nacht geen oog dicht gedaan. Tijdens de reis is er in mijn slaap nog een muis over mij heen gelopen en dat kon ik best aan, maar een spin....brrrrr. Maar ik heb de schok overleefd, ik heb Mozambique overleefd, ik heb het vuil overleefd, ik heb de bush overleefd, ik heb de rondzwiepende takken overleefd, ik heb alle insecten overleefd....toen op de laatste dag mijn haar zo stijf stond van al het vuil en er serieus nog een verdwaald spinnetje uit viel voelde ik mij helemaal op en top een echte survivor! Nu ik er op terugkijk was het echt een top ervaring. Zou ik het nog een keer doen? Nee dat niet, want een relaxed vakantiegevoel houd je er niet echt aan over. Maar dat is ook niet de reden waarom ik dit gedaan heb, ik wilde het echte Afrika ontdekken en dat is ook zeker gelukt. Mozambique is een schitterend land met prachtige mensen en nog zo puur en onontdekt. Een mooie ervaring erbij en een mooi land erbij waar ik absoluut nog een keer naar terug ga komen.

Nu ben ik weer lekker thuis in Kaapstad wat na mijn reis ook echt helemaal als thuiskomen aanvoelde. Ik ga nog even volop genieten van mijn laatste twee weken. Deze ochtend ben ik Lions Head opgeklommen en heb daar met een muziekje zitten genieten van het schitterende uitzicht over de stad en de oceaan. Je voelt je alleen op het puntje van de berg met zo'n uitzicht onder je echt helemaal tot leven komen. Ik ga dit zo missen!