Een half jaar, het klonk als een eeuwigheid. Maar wat kan een eeuwigheid snel gaan. In mijn eerste week was alles nog zo nieuw en spannend. Hoe ga ik ooit mijn weg en plekje vinden in deze metropool dacht ik toen bij mijzelf? Nu, een half jaar later zigzag ik met gemak in mijn chico van hot naar her, heb ik mijn vaste café en mijn eigen relax plek in de stad ontdekt. Ik ben bekend geworden met het ritme en de gewoontes van de Zuid-Afrikaners. Het is moeilijk om uit te leggen, maar ik kan niets anders dan heel veel van Kaapstad houden. De Tafelberg die altijd als navigatiepunt boven Kaapstad uittorent, de oceaan die iedere dag weer een nieuwe kleur lijkt te hebben, de talloze bergen die je kunt beklimmen met ieder zijn eigen spectaculaire uitzicht en de rainbow nation waardoor het land wordt bevolkt. Allemaal dingen die je maar op een plek ter wereld in deze bijzondere combinatie tegenkomt. Ik ben ontzettend blij dat ik deze stap heb gemaakt en het avontuur aangegaan ben. Nooit had ik verwacht dat dit avontuur zo goed uit zou pakken. Mijn stageplek voelde aan als een warm bad waar je nooit meer uit wilt komen. Het voorbereidende werk vanuit thuis is nooit leuk om te doen, maar wat ik er voor teruggekregen heb is iets wat niemand mij ooit meer afpakt. Het was tot nu toe ‘the best time of my life'. Ondanks de tegenslagen, want ja die zijn er ook zeker geweest. Zoals het constant wisselen van huizen, de inbraak in mijn auto, de zware werkweek , de vlooien in mijn huidige huis, het afscheid van mijn ouders na hun bezoek in Kaapstad en zeer recent....mijn videocamera die gestolen is. Maar dat alles weegt niet op tegen de duizenden leuke en fantastische dingen die alle nare gebeurtenissen doen vergeten. Mijn laatste dagen heb ik mijn best gedaan om alles nog een keer goed in mij op te nemen en dubbel en dwars te genieten. Zo ben ik nog een paar keer Lions Head opgeklommen om daar met een muziekje in mijn oren te genieten van het prachtige uitzicht. Zo helemaal alleen op de top voelde ik mij echt even The Queen of the World. Uiteraard heb ik de laatste dagen ook nog hard aan mijn kleurtje gewerkt. Iedere middag ben ik naar mijn eigen relax plek gereden. Een aantal rotsen bij Landudno Beach waar he-le-maal niemand komt. Terwijl iedereen tegen elkaar aan lag te plakken op het strand, spreidde ik iedere dag mijn handdoekje op een steen om daar van de zon, de rust en de geweldige golven die tegen de rotsen aan beukten te genieten. Moeilijk om zo'n mooie plek achter te moeten laten. En niet alleen dat, maar ook moeilijk om de fantastische mensen die ik hier ontmoet heb achter te moeten laten. Vandaag was mijn officiële afscheid van de Foster Brothers en het was zwaar. Het doet pijn en het is moeilijk om gedag te zeggen tegen mensen waar ik zo'n hechte band mee heb opgebouwd. Van vijf dagen in de week een half jaar lang met elkaar doorgebracht te hebben naar een situatie te gaan waarin ik niet weet wanneer ik hen ooit weer ga zien, is iets waar ik heel veel moeite mee heb. Ik heb mij dan ook nog even als een huilende kleuter stevig aan Craig, Lauren & Damon vastgeklampt. Gelukkig is er tegenwoordig de mail en skype, maar toch....het is niet hetzelfde. Deze laatste dagen ben ik nog een laatste keer naar al mijn favoriete plekken gereden. De laatste keer de kustroute naar werk, de laatste keer Camps Bay, de laatste keer Muizenberg, de laatste keer Waterfront en gisteren voor de laatste keer picknicken op de Tafelberg en genieten van de prachtige zonsondergang. Iedere keer weer stilletjes in mijzelf afscheid nemen van de stad dat inmiddels mijn tweede thuis is geworden. Mijn terugkomst in Nederland zal denk ik heel vreemd zijn. Niet alleen door het grote temperatuursverschil, maar ook door de verandering in mijzelf. De Nanda die op 27 juli 2009 door de douane ging op Schiphol is niet meer helemaal hetzelfde als de Nanda die straks op 17 januari door de douane komt op Schiphol. Damon heeft mij op het hart gedrukt om de tijd te nemen om weer te wennen aan het leven in Nederland. Zuid-Afrika en Nederland is zo'n wereld van verschil dat het waarschijnlijk wel een poos zal duren voordat ik weer een beetje mijn draai heb gevonden. En het gevoel 'ik wil helemaal niet weg uit Zuid-Afrika'' helpt daar natuurlijk ook niet echt bij.

Een van de dingen die ik hier in Kaapstad geleerd heb en die ik hoop mee terug te nemen naar Nederland, is om meer van het leven te genieten. In Nederland wordt het vaste patroon van werken, trouwen en kinderen krijgen gevolgd. Bovendien ploffen de meeste mensen na het werk voor de televisie neer om daar langzaam weg te kwijnen. In Kaapstad wordt er nog echt geleefd en genoten. Is het mooi weer? Dan werken we toch met z'n alle een uurtje minder. De leeftijd 50? Daar doen we hier niet aan, we gedragen en voelen ons twintig untill we die. Televisie? Dat kennen ze hier niet, in plaats daarvan gaat iedereen hardlopen, surfen, een berg beklimmen, wielrennen of gewoon met een glaasje wijn op het strand van de zonsondergang genieten. En zo hoort het ook! Het leven is kort, dus geniet....zeg ik sinds een half jaar altijd maar. Helaas zit mijn tijd in Kaapstad erop. Het leven dat ik hier heb opgebouwd is mij zo goed bevallen dat ik Nederland helemaal niet mis... maar zaterdag is het toch echt voorbij. This is it. Nog een laatste keer: dag lieve huisgenootjes, dag lieve Bob, Glory & Christeve, dag tegen alle leuke vrienden die ik hier heb ontmoet, dag Dubliner bedankt voor alle gekke avonden. En dag Lauren & Damon, Craig & Swati Foster...thank you for making this experience the best one I have ever had. Thanks for all the love and for taking such good care of me. En natuurlijk dag tegen alle trouwe bloglezers. ...super bedankt voor alle leuke en lieve reacties. Het was fijn om gedurende dit halve jaar op deze manier toch nog in contact te staan met het thuisfront.

Voor de laatste keer: Bye bye Cape Town....thanks for all the good memories!

Cheers!

Dingen die ik ga missen:

• - Dat ik hier iedereen z'n sister ben en iedereen hier mijn sister of brother is
• - Het hardop zingen in het openbaar, gewoon omdat het kan en omdat iedereen het
  doet
• - Het spontaan dansen in het openbaar, gewoon omdat het kan en omdat iedereen het
  doet
• - De ‘'druk op knoppie, wag tot verkeer stilstaan, stap vinnig door' bordjes op
  stoplichten.
• - De onverwachts goede feesten in een township
• - Het heerlijk eten in restaurants en bijna geen drol betalen
• - Heerlijke cocktails drinken op Camps Bay en bijna geen drol betalen
• - De mooie zonsondergangen
• - De kustweg die ik iedere dag naar stage reed
• - Het continue uitzicht op de oceaan en de Tafelberg
• - Woensdagavond 1.50 euro filmavonden in de bioscoop
• - Het ‘'fiet-fieuw'' gefluit van huisgenootje Rob wanneer ik mijzelf met een duf hoofd 's
  ochtends naar de badkamer sleep
• - Het ge-hihihi van huisgenoot Lisette dat altijd aanstekelijk werkt. En natuurlijk haar
  goede kookkunsten ;-).
• - De heerlijk eerlijke en nuchtere bekentenissen van huisgenoot Esther
• - De zorgzaamheid van lieve Maaike
• - Het zingen onder de douche van Frederik (ik stond altijd stiekem in de keuken mee te
  luisteren)
• - Het Westlands dialect van huisgenoot Rob: goud, moh, versleten, barre tante, barre
  man, er van spuigen en steken.
• - De kneuterige gezelligheid en het familiegevoel dat we als huisgenoten hebben
  opgebouwd.
• - Mijn big-black African Mama Patricia
• - De terror-bus, die helaas is overleden
• - Onze goudvissen Al & Col...die helaas ook zijn overleden
• - De onderbroekjes en sokken aan de raamkozijnen, omdat er nergens anders plaats
  is
• - De pannenkoeken, condooms en onderbroeken aan het plafond, de lampenkap en in
  de bosjes (omdat dat zo'n ultiem studentenhuis gevoel geeft).
• - De talloze gekke feestavonden
• - Butternut en Amarula (omdat je dat in Nederland toch echt niet hebt)
• - Mooie surfmannen checken op weg naar mijn werk
• - Voor vijf rand je leven wagen in een minibusje

Dingen die ik niet ga missen:

• - De ongelooflijke traagheid van vooral Afrikaans e vrouwen.
• - De chagrijnige en slome caissières.
• - De chaos in het verkeer
• - De parkeerwacht mannetjes die spastische armbewegingen staan te maken met
  waardoor je compleet in de war raakt
• - Het leven in andermans troep
• - De vlooien
• - Het altijd maar voorzichtig moeten zijn (deuren op slot, portemonnee goed
  wegstoppen, geen kostbaarheden in je auto laten liggen)
• - Frederik zijn eigen gemaakte karamel pudding (nee die ga ik idd niet missen)
• - De altijd en eeuwige heuvel die ik met zware boodschappen tassen moest beklimmen
• - De altijd blaffende hondjes van de buren
• - De nieuwe baby van de buren
• - Mijn huisbaas Cheryl...als er iemand naar de maan geschoten mag worden meld ik
  haar bij deze aan.