Hold your own, know your name and go your own way
Ik heb al van verschillende mensen de volgende zin gehoord: 'waarschijnlijk ga ik een maandje eerder terug, mijn vriend / vriendin zit thuis en daar wil ik naartoe.' Iedere keer wanneer ik deze zin voorbij hoor komen gaat er een grote alarmbel in mijn hoofd af en dat klinkt zo: AARRGHHH!! De tijd van je leven, de kans van je leven...laat je door je vingers glippen om een maandje eerder terug te keren naar iemand waarvan je niet weet of je daar over tien jaar nog steeds mee samen bent. Dit vertel ik ze natuurlijk niet, want anders ben ik onaardig, ze komen er zelf wel achter over tien jaar. Hold your own, know your name and go your own way....dat is ook precies wat ik deze week gedaan heb. Watskebeurt? Ik ben verhuisd. Waarom? Omdat het huis waar ik in zat als enige pluspunt een mooi uitzicht had. Om met Duco zijn beroemde woorden te spreken: ik ben niet gebouwd voor een oud, vies, koud studentenhuis. Je zou het als verwend kunnen zien, maar ik zie het meer als een volkomen normale behoefte aan hygiëne. Mijn nieuwe onderkomen ligt in Seapoint. Mijn nieuwe kamer heeft uitzicht op de oceaan en mijn nieuwe schoonmaakster komt geen een, maar drie keer in de week. Jazeker, ik heb een schoonmaakster die zelfs voor mij wast en strijkt. Dus pap en mam, ik kom nog even onzelfstandig terug als dat ik weg gegaan ben ;-). Enniewee...genoeg gekkigheid. Ik hoop oprecht dat ik mij in mijn nieuwe huis een stuk gelukkiger ga voelen.
Dan was er deze week ook nog stage, de 'reden' waarom ik naar Afrika ben gekomen. Mijn stagebedrijf heet Foster Brother ofwel zie: http://www.senseafrica.com/ De broers Foster maken al hun leven lang documentaires en hebben in ruim 25 landen gefilmd. Afgelopen maandag werd ik warm welkom geheten door Damon & Craig. Zij zijn net terug van een groot project in Botswana. Deze film moet in februari uit komen, dus ik werd gelijk aan het werk gezet. Al het materiaal dat gedraaid is moet ik doornemen om de interviews eruit te halen en woord voor woord over te typen. Ik zet er af en toe ook bij in welke mate ik het wel of niet interessant vindt. Dit klinkt ontzettend saai, maar dit is het proces dat voorafgaat aan de montage en het geeft mij een ontzettend goede blik op wat zij allemaal meegemaakt hebben in Botswana. Aangezien het een uniek project is, mag ik over het onderwerp niks op mijn weblog zetten. Want wie weet worden mijn eigen unieke teksten wel door iemand van Discovery Channel gelezen en dat willen we natuurlijk niet. Aangezien de hoofdrolspeler in die film een Fransman is, zit ik de hele dag te luisteren naar: 'Ghello, thies hieppo was thie most iencredieble thieng I ghave ever sien.' Maar geloof mij, het went! Zat ik voorheen nog met mijn oren op de laptop om te verstaan wat deze rare Fransman in hemelsnaam uitkraamde, aan het einde van de week typte ik moeiteloos achter elkaar 'his beautieful words.' Allors...voor zo ver mijn stage. Het bevalt ontzettend goed, de mannen zijn erg geïnteresseerd in wat ik wil leren en ik denk daarom ook dat ik een zeer leerzame en leuke periode tegemoet ga. Oja en dan heb ik nog geen eens de schitterende weg langs de kust genoemd die ik iedere dag moet rijden. Pffieuw wat een straf die bergen, schitterende zonsondergangen en prachtige golfbreking op de rotsen. De A2 in Nederland is toch stukken gezelliger, zo met z'n alle lekker dicht op elkaar staan dampen op het asfalt. Ik wil naar huis.
Na een week hard werken brak ook hier in Kaapstad het weekend aan. En wat een weekend! Zaterdagochtend om 09.00 uur stonden er 22 studenten bepakt en bezakt voor mijn huis, klaar om naar het zuidelijkste puntje van Zuid-Afrika te rijden. Met vijf witte Chico's, waaronder mijn eigen prachtige exemplaar, vertrokken we naar onze eerste stop voor een hike. Ik had twee andere meiden in de auto en ons vrouwelijke gevoel voor richting was in volle hevigheid aanwezig. Een keer de afslag gemist, een keer te ver doorgereden en twee keer dezelfde weg op en neer gereden. Wij kwamen dan ook iets later aan dan de rest. Ach ja, als je langs het plaatsje Strand rijdt is het veel leuker om er gewoon even in te gaan dan er langs te rijden, wij zagen het dan ook meer als een extra toeristisch uitstapje dan verdwalen. Vervolgens stond ons de hike te wachten en die was pittig! Als pasgeboren berggeitjes glibberden en klauterden wij over de rotsen heen. Ik heb een paar keer een natte voet gehaald, maar voor de rest ben ik weer veilig beneden gekomen. Hierna moesten we nog 3,5 uur doorrijden om op de plaats van bestemming te komen. Mijn Chico gaste in volle vaart 3,5 uur lang door uitgestorven gebied heen. Geen radio, geen mobiel bereik, geen enkele andere auto's...alleen maar tot in de verste verte bergen, groene vlaktes en bossen. Toen ik daar zo achter het stuur mijn stalen ros de bergen op bedwong voelde ik mij toch echt wel de stoere meid die door Afrika heen toured. Nog nooit heb ik zo lang achter elkaar gereden, nog nooit heb ik zo alleen gereden en nog nooit heb ik met 100 kilometer per uur aan de linkerkant van de weg door zo'n prachtig natuurgebied heen gereden. Uitgeput, maar voldaan kwamen we voor zonsondergang bij het hostel aan. De BBQ ging aan en het werd een gezellige avond.
De volgende ochtend moesten we echter weer vroeg onze warme bedjes verlaten, want er moesten walvissen gespot worden. Om half 10 stonden we op de pier waarvandaan we met speedboten de oceaan op gingen, op zoek naar de koning van de zee. We vlogen over het water heen, steeds verder van de kust vandaan. De motor ging uit en na vijf minuten ronddobberen zagen we een grote grijze streep aan de oppervlakte. Walvis gespot! En nog een, en nog een en nog een....in totaal zwommen er vijf walvissen rond. Waaronder ook een moeder met haar kalf. Wat een fantastisch gezicht! Immens grijze ruggen die door het water heen glijden en soepel met een zwiep van hun staart weer de donkere diepte in verdwijnen. We waren er allemaal stil van. We hebben ongeveer een uur rondgevaren, genietend van de grote reuzen om ons heen en toen was het tijd om weer terug te keren naar de kust. Ik heb voornamelijk heel veel gefilmd, dus het bewijs volgt later pas.
Nog onder de indruk van onze ervaringen van die ochtend hebben we in stilte een goed ontbijt naar binnen gewerkt. Daarna was het tijd om terug te keren naar 'huis'. Deze keer niet via de toeristische route, maar een wat kortere weg. Rond 5 uur stonden we weer op de stoep van het huis. Ik voornamelijk trots op mijn Chico die het toch maar zo goed uitgehouden heeft op deze lange tocht en trots op mijzelf, omdat ik het toch maar zo goed uitgehouden heb op die lange tocht.
Mijn spullen staan nu gepakt voor mijn nieuwe huis. Nog even een keer uit eten met mijn oude huisgenoten en dan hopelijk naar een nieuwe, schonere en warmere plek.
Tot de volgende keer maar weer!
Liefs, Nan
Die leven in Afrika is baie goed!
'My life is build on the blood of others who suffert. I thank this life to them.' 'I hated everything that was white, but now I know that there are also good whities. Deze uitspraken vlogen mij gisteravond om de oren. Het was een van de meest interessante avonden die ik tot nu toe in mijn leven heb gehad.
Het begon gisteren door een uitnodiging van de baas van mijn huisgenoot Eva. Wij werden met z'n alle bij haar thuis uitgenodigd voor een echte Zuid-Afrikaanse braai. Als net ingevlogen kaaskoppen zeiden wij daar natuurlijk geen nee tegen. Met z'n vieren propte wij ons in een taxi richting de wijk Woodstock. Daar werden we met open armen ontvangen door gastvrouw Lynette, die met haar volumineuze figuur, donkere huidskleur en wilde bos krullen wel wat weg had van Oprah. Lynette had naast ons nog een andere collega met partner en haar vader plus zijn tweede vrouw uitgenodigd. Toen de hele meute was gearriveerd en we ons rond de openhaard hadden genesteld begonnen de goede gesprekken op gang te komen. De vader van Lynette en zijn vrouw zijn opgegroeid in een township. Zij hebben de Apartheid en de gevolgen daarvan aan den lijve ondervonden. Hierdoor hebben zij een duidelijke visie over de geschiedenis van Afrika... en blanken hebben daar nu niet bepaald een glorieuze rol in gespeeld. In het gezelschap was ook een wat bekakte Engelse vrouw aanwezig die het verval van Afrika voornamelijk verweet aan de luiheid van de Afrikaners. Een riskante uitspraak vond ik zelf, maar het was goed materiaal om een pittige/vriendschappelijke discussie op gang te brengen. De discussie over de geschiedenis en de toekomst van Afrika heeft de hele avond geduurd. De ouders van Lynette konden veel schokkende details over de Apartheid vertellen. 'Onze kleur werd bepaald door de ruwheid van ons haar. Die whities haalden een kam door je haar en wanneer deze er met moeite doorheen ging kreeg je de stempel Coloured African. Als de kam vast bleef zitten in je haar kreeg je de stempel Black African.' 'Die zwarte komen van de duivel, die witte komen van God is wat die whities vroeger zeiden'. Ondanks alles wat de ouders van Lynette hebben meegemaakt kijken zij wel positief naar de toekomst en dragen ze voornamelijk ook heel veel trots met zich mee. Trots op wat de donkere mensen bereikt hebben, trots op hun land, trots op hun landgenoten die hebben gevochten voor vrijheid en trots op hun kinderen die aan een betere toekomst werken. De vader van Lynette en zijn vrouw wonen nog steeds in een township, maar hebben daar een hoge positie. Haar vader is leider/priester in een kerk en doet veel voor de gemeenschap. En zijn vrouw strijdt samen met andere vrouwen voor de rechten van de donkere vrouw. We hebben aan het einde van de avond een uitnodiging gekregen om samen met Lynette een keer bij hen op bezoek te komen. Dit gaan we absoluut doen!
Genoeg over mijn bijzondere ervaring van gisteren. Ik was bij mijn vorige verhaal gebleven bij mijn 'fantastische rijkunsten'. Na mijn ongelukje ben ik de volgende dag alsnog in de auto gestapt om een tochtje naar Houtbay te maken. Dit keer ging het gelukkig wel goed. De weg naar Houtbay slingert langs de kust en is adembenemend mooi. Aan de ene kant heb je uitzicht op de bergen en aan de andere kant beuken de golven van een oneindige oceaan tegen de rotsen aan. In Houtbay ben ik gelijk even langs geweest bij mijn stageadres om alvast kennis te maken met Damon en Craig. Twee ontzettend aardige mannen die in een asociaal groot huis wonen waar tevens hun studio is gevestigd. Ik krijg een eigen kamertje met spectaculair uitzicht over Houtbay en de bergen. Daar kan ik best 5 maanden mee leven.
De dag erna was het regenachtig weer, dus besloot ik samen met Marlijn een bezoekje te brengen aan het District Six museum. Ook dit is een ontzettend interessant verhaal over een ondenkbaar brute geschiedenis. Maar ik zal jullie er niet te lang mee vervelen en het in het kort samenvatten. District Six was het zesde district van Kaapstad. Het was een gemeenschap van bevrijde slaven, arbeiders, artiesten en immigranten. De huizen waren oud en het gebied had een crimineel tintje, maar voor de bewoners was het een veilige thuishaven waar overigens de beste jazzmuziek uit heel Kaapstad werd gemaakt. Aan het begin van 1900 besloot de regering dat District Six opgeknapt moest worden en dit idee draaide in 1950 door tot het besluit dat District Six een luxe wijk voor alleen blanke mensen moest worden. In de jaren die volgden werden ruim 60.000 mensen gedwongen hun huis te verlaten en werd de hele boel platgegooid door bulldozers. Ruim 60.000 mensen stonden ineens met lege handen op straat en werden naar krottenwijken rondom het centrum van Kaapstad verplaatst om plaats te maken voor de blanken. Velen verloren hun baan aangezien ze geen geld hadden voor buskaartjes richting het centrum. District Six is een van de meest sprekende voorbeelden van de Apartheid. Het museum bevat veel herinneringen van de vroegere bewoners van District Six. De tekst waar ik het meest van onder indruk was stond tussen tientallen andere teksten geschreven op een wit doek: 'I was born in District Six, when the family was split it was only the beginning. I am now 39 years old, no life, no home...no goal. I blame this. I want to do good, but everything seems to go wrong. Me against the world. A drug addict living on the street since 1976.' Het museum drukt je heel hard met je neus op de feiten, maar het is een belangrijk stuk geschiedenis dat je niet mag missen als je naar Kaapstad komt.
De volgende dag zijn Marlijn, Joyce en ik als echte toeristen met de Hop-on Hop-of bus door Kaapstad en omgeving getoured. Kirstenbosch National Gardens, Houtbay Haven, Camps Bay en Seapoint...we hebben het allemaal gehad. Kort maar krachtig: ontzettend mooi!
Vandaag was een chill dag op het strand van Muizenberg, waar voornamelijk heel veel beginnende surfers op hun board in het water dobberen. Morgen begin ik met mijn stage. Deze eerste week is voorbij gevlogen en tot nu toe geniet ik met volle teugen. Volgend weekend ga ik walvissen spotten en naar het zuidelijkste puntje van Zuid-Afrika.
Die leven in Afrika bevalt mij baie goed!
Liefs, Nan
p.s iedereen ontzettend bedankt voor de leuke reacties! Heel tof om allemaal te lezen. Helaas kan ik niet overal op reageren omdat het internet hier echt heel erg duur is, maar ik wil jullie op deze manier wel laten weten dat ik echt alles lees en het ontzettend lief en leuk vindt! Dus keep sending!
Bestemming bereikt!
Daar ging ik dan...zacht uitgedrukt lichtelijk emotioneel door de douane heen. Mijn ogen waren zo rood van het huilen dat Meneer de Douane wel twee keer goed moest kijken of ik echt wel Nanda van Aalst was. Maar eenmaal uit zicht kreeg ik alles weer onder controle.
De vlucht verliep prima. Ik had een ontzettend aardige Zuid-Afrikaanse meneer naast mij zitten die maar direct besloot om zijn GPS voor een half jaar aan mij uit te lenen. Hatsiekiedee....geen geklunkel met kaarten op zijn kop houden deze maanden voor mij. Wel heel veel geklungel met autorijden, maar daar kom ik later op terug.
Jeroen van 4exchange stond te wachten bij de luchthaven om mij naar het huis te brengen. En daar was dus mijn eerste blik op Kaapstad! En wat was het.....donker! Ja sorry ik kan er niets anders van maken, maar ik heb geen bal gezien. Zelfs de Tafelberg niet, die toch behoorlijk groot is. Mijn eerste stappen in het huis waren ook erg vreemd. Ik voelde een mengeling van blijdschap, verdriet en angst. De gedachte bij die eerste stappen dat je hier een half jaar gaat verblijven is ontzettend raar. Maar na een nachtje slapen overheerste de volgende morgen toch vooral het gevoel van blijdschap en trots. Toen ik wakker werd sloop ik zachtjes naar de woonkamer toe en wat ik daar zag overtreft geen enkel ander beeld. Vanachter mijn raam keek ik vol tegen de Tafelberg aan en onder mij bevond zich een mengeling van gekleurde huisjes in alle soorten, maten en stijlen. Ja mensen, dit is heel wat anders dan tegen een weiland met koeien aankijken. Het gevoel: WAUW ik ben echt in Kaapstad en SJEES wat ben ik trots op mijzelf dat ik hier sta golfde door mij heen...en wederom kreeg ik tranen in mijn ogen. Die dag ging dat gevoel ook niet meer weg. Met de 2 meiden waarmee ik tegelijk aan was gekomen ben ik die dag op stap geweest naar Waterfront. Wederom ontzettend onwerkelijk en vooral schitterend. Veel gekleurde huisjes in Victoriaanse stijl, een prachtige haven, zeeleeuwen die speels rondzwemmen in het water, zuid-afrikaanse muziek op iedere hoek van de straat en alsmaar die prachtige Tafelberg op de achtergrond. Kortom, een top dag die werd afgesloten met een lekker hapje eten in het restaurant Social Vista Club.
Was het gisteren vooral pieken, vandaag was het helaas veel dalen. Waarom? De auto werd vandaag afgeleverd. Zowel Jannie als ik ontvingen vandaag ons stalen witte ros dat de naam Chicod raagt en ons 5 maanden lang door Kaapstad en omgeving moet brengen. En voordat ik begin zal ik even een paar dingen duidelijk stellen: Kaapstad is voornamelijk heuvelgebied en dan niet die flauwe heuveltjes in Nederland...nee hier is het gewoon zo steil dat je er van achterover slaat. Daarnaast heeft men hier de gewoonte om links en hard te rijden. Oja en er zit geen stuurbekrachtiging op de Chico. Dat even duidelijk gemaakt te hebben zal ik nu verder gaan met mijn verhaal. De auto was er. Jannie ging als eerste een blokje omrijden. Hier kwam vooral overmatig gassen en veel rook bij kijken. Bij het inparkeren werd er vervolgens keihard tegen een elektriciteitskastje aangeramd. Gelukkig zat er precies in die hoek al schade...en een beetje extra schade zal het verhuurbedrijf vast niet opmerken hopen wij. Met trillende benen en veel gevloek stapte zij uit. Daarna was het mijn beurt om met mijn auto een blokje om te gaan. Marlijn was zo dapper om aan te bieden even mee te gaan. Het optrekken ging vrij aardig. Ik draaide een smalle zijstraat in...een tegenligger...iets meer naar links....marlijn roept: naar rechts...ik denk: huh ik moet toch links rijden en KNAL...daar ging mijn zijspiegel. Iets te dicht naar de kant gereden. Juist jullie lezen het goed, ik heb in die eerste 50 meter het al voor elkaar gekregen om mijn spiegel eraf te rijden. Ik was er dus ook gelijk klaar mee. Ik parkeerde de auto weer terug op de helling voor ons huis (ook heel fijn om te doen). En ik stapte vervolgens eveneens al vloekend en trillend uit. Hierna hebben we even met z'n 3en staan vloeken en trillen en geschreeuwd dat het absoluut hel is om hier te rijden en dat we het niet meer leuk vinden. Ik heb gelijk het verhuurbedrijf opgebeld en mijn ongelukje opgebiecht. Ze deden er niet zo moeilijk over aangezien het gelukkig alleen het glas is wat uit mijn spiegel is gevallen. Ik was wel de eerste die het voor elkaar kreeg om dit bij een nieuwere auto te laten gebeuren...tjonge ik voel mij vereerd.
Na het fiasco met de auto's hebben we besloten om deze voor vandaag lekker voor de deur te laten staan. We namen een taxi om op zoek te gaan naar wat extra linnengoed bij een zogeheten Mister Price Home winkel. En daar kwam het tweede dieptepunt. We werden door de taxi bij een winkelcentrum afgezet waar een Mister Price Home zou zitten. Er zat geen Mister Price Home, maar er zaten, liepen en stonden wel heeeuuuul veel donkere mensen en het zag er wat meer verpauperd uit dan wij gewend waren. Nu zal je misschien denken: ja duh je zit in Afrika. Maar het deel waarin mijn huis staat en het deel van Waterfront is overwegend blank en zeer luxe. In het gebied waar wij vanmiddag waren, waren wij de enige blanken. Toch een wat beangstigend gevoel. We kwamen er later ook achter dat deze wijk vlak bij het station ligt en dat is nou net het gebied waar je beter niet kan komen. We hebben vanuit een rustige hoek in het winkelcentrum opnieuw een taxi gebeld en hebben toen daar staan wachten. Achteraf gezien was ons gevoel wat overdreven, want niemand heeft ook maar op of om gekeken naar ons. Maar als je van een luxe witte wijk ineens in zoiets gedropt wordt is het toch even schrikken.
Uitgeput van alle rare belevenissen van vandaag kwamen we thuis. Met een warm kopje thee in de hand zijn we weer een beetje bijgekomen. Morgen ga ik toch weer opnieuw een poging tot rijden doen. Dit keer naar Camps Bay wat een rustige kustweg schijnt te zijn. Ik moet gewoon gaan rijden, want anders word ik veels te bang. Ik weet dat ik in Nederland wel fatsoenlijk een auto kan besturen dus het moet hier gewoon ook lukken. Ik hoop alleen dat ik morgen geen spoor van losvliegende zijspiegels achter zal laten.
Nu nog wat laatste dingetjes die ik in mijn verhaal niet kwijt kon:
- - Het huis: koud en kaal, maar wel met een fantastisch uitzicht en op een gunstige locatie. Heuvel naar beneden zit een grote supermarkt. Heuvel op met die zware boodschappen is iets minder, daar komt de Dikkie Dik met astma weer om de hoek kijken. Mijn kamer heb ik trouwens opgevrolijkt met alle lieve kaarten, brieven en leuke foto's die ik heb gekregen!
- - Druk knoppie, wag tot auto staan, stap vinnig door. Geweldig dat Zuid-Afrikaans...dit staat bij alle stoplichten en ik schiet er iedere keer door in de lach.
- - Personeel in winkels en supermarkten is overwegend donker. Dit geeft heel erg het gevoel alsof alle donkere mensen keihard werken en alle blanken maar wat rondlummelen. Bovendien hebben ze hier in een simpel restaurantje wel 30 man aan personeel rondlopen, waarvan meer dan de helft wat relaxt rondhangt en niks uitvoert (zij lummelen dus eigenlijk ook)
- - Ik weet nog steeds niet zo goed hoe ik hier met de mensen om moet gaan. Ik draag constant een schuldgevoel bij me omdat ik blank ben. Dat klinkt heel bizar, maar de blanken hebben hier natuurlijk geen prettige geschiedenis achtergelaten. Ik doe nu zo aardig en zoet tegen iedereen dat het glazuur van je tanden springt. Zo heb ik vanochtend een gezellig gesprek met de schoonmaakster gehad van dit huis, een soort boks-achtige handdruk waar nog net geen 'peace men'aan te pas kwam met de tuinman uitgewisseld. En ik lach bijna naar iedereen die mij passeert en wens iedere winkelmedewerker een prettige dag. Pfff...dat houd ik echt geen half jaar vol.
- - Wist je trouwens al dat Kaapstad 4 miljoen inwoners heeft waarvan er ruim 2 miljoen in de townships wonen. Behoorlijk schokkend vond ik!
- - Er rijden hier minibusjes rond waar je werkelijk een hartverzakking van krijgt. Waarom? Er hangt constant een omroeper uit de deur die keihard schreeuwt waar het busje naar toegaat zodat je desgewenst wel of niet in kan stappen. Als je ze niet aan ziet komen bezorgt zo'n uit het raam hangende brullende man je een goed schrikeffect.
Enfin, bof....dit was het dan voor deze keer. Ik kan niet beloven dat de volgende blog minder lang wordt, maar ik zal mijn best doen. Ik weet hoe vervelend het is om lange lappen tekst door te werken. ;-) Tot snel!
Liefs, Nanda
p.s je moet hier nog internet per MB kopen via je telefoon. Het is dus ontzettend traag en foto's uploaden kost ontzettend veel MB. Maar ik ga mijn best doen...als ik geld te kort kom richt ik wel een fonds op om donateurs te werven. ;-)
Final Countdown!
''Waarom staat er nog niets op je blog meisje? Neem van mij aan, je moet iedere dag even5 minuten de tijd nemen om te overdenken: wat heb ik vandaag gedaan'...sprak eencollega mij vandaag streng toe. Oke dan hier speciaal mijn hersenspinsels, overpeinzingen en belevenissen van vandaag. Hoewel ik nog niet in Kaapstad zit, was vandaag toch een gedenkwaardig moment.
The Final Countdown begon vanmorgen om 08.00 toen ik voor de laatste keer in mijn auto stapte richting Hilversum.Radio op volumegehoorbeschadiging en daar zoefde ik tussen de Vinkeveense plassen heen. Klaar voor een dag vol laatste loopjes, routes, bandjes en schijven.
-9 hours left:Zoals iedere ochtend beklim ik nog geheel fris en fruitig de trap naar detweede verdieping...want de lift is in de ochtend nog voor mietjes uiteraard(sorry niet persoonlijk bedoeld
- 7 hours left: Om de boel wat op te vrolijken besluit ik mijn afscheids e-mail te versturen en mijn zelfgebakken cake op tafel te gooien. Dit levertveel leuke laatste gesprekjes op met collega's, gelukswensen een toost en zelfs een pruillipje!
-3 hours left: De middag verliepook net als alle andere middagen: mijn behoefte aan een flesje zuurstof neemt ernstig toe. Ik doe dan misschien wel net alsof ik zo fit als een hoentje trap op trap afdoor het gebouw heen ren, maar in werkelijkheidhijs ik mijzelf rond een uur of 15.00 zuchtend en puffend als eenDikkiedik met astmaomhoog. Vervolgens blijfik even staan om op adem te komen, veeg het zweet van mijn voorhoofd, wapper een paar keer mijn shirt op en neer en betreed daarna weer met ferme tred de redactie.
- 2 hours left: Aan heteinde van de dag wachtte mij echter nog eenleuke verrassing. Na watgeritsel, gegniffel en gefluisterstaan ineens mijn lieve collega's van productie voor mijn neus.Na eenlieve speechvan piraatje Marc, krijg ik mijn enige echte 'oprot pakket' overhandigd. Maar ditis nog niet alles...uit een plastic zak verschijnt de tofste tas ever! Super bedankt lieve collega's!!
- 1 hour left: Na wat geknipper met mijn ogen tegen de tranen, eenslokje water en een diepe zuchtben ik klaar ommijn laatste bandje naarde regie te runnen.Deze werd mij plechtig overhandigd door Babs en na luid applaus op de redactie eneen diepe buiging van mijn kant verdwijn ik naar beneden voor mijn laatste loopje...
- 0 hours left: Ik zwaai het portier van mijn auto dicht. Kijk nog een keer goed om mij heen en draai de radio naar volume 'serieuze gehoorbeschadiging'. Onder de klanken van het nummer 'This is the last time' van Keane draai ik de oprit af en zie in mijn achteruitkijkspiegel nog net de TROS vlag wapperen. Zonnebril op, even slikken,eyes on the road....en weg!
Ditwas hem dan, mijn laatste blog vanuit Nederland.Mijn kofferis gepakt. Nu al? Ja nu al! En alle wijze raad zit goedvastgeknoopt in mijn oren.Volgende week hetgrote afscheid en daarna....up to Cape Town baby!!
Tot dan!
Welkom!
Spannend, blij, bijzonder, levenservaring, eng, twijfels, genieten, ervaren, voelen, ruiken, zien, beleven, nieuw, by myself, gevaarlijk, fantastisch, verschillen, blank-zwart, culturen, leren,
denken....doen!!: AAAHH WHAT THE F#CK!
Ofwel: Nanda gaat naar Kaapstad
Hi en welkom op mijn reislog!
Het hoort erbij...dus ook ik ga mij wagen aan een heus reisblog! Dit is dé plaats om op de hoogte te blijven vanal mijnavonturen en ervaringen tijdens mijn stage in Kaapstad. Vanaf 27 juli zul je hierregelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies....dat ik nog in Kaapstad zit. Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.
Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.
En het allerbelangrijkste: laat af en toe eens een berichtje achter! Leuk nieuws, gek nieuws, zomaar nieuws, hoi nieuws, ff tussendoor nieuws, wist je al nieuws, minder leuk nieuws....alles kan en alles mag. Dus doen!
Groetjes,
Nanda